Hoe maak je een Griekse tragedie aantrekkelijk voor jongeren? Koos Terpstra denkt het antwoord te weten, maar ik vind het en fout antwoord. Wat een popie-jopie gedoe. Bah! Sorry, maar Orestes met dreadlocks is niet geloofwaardig. Het decor was veel te kleurrijk. Er zat totaal geen balans in deze voorstelling. Toch nog een klein geweitje voor Camilla Siegertz. En een extra blik voor mensen die hun mobiele telefoon niet uitzetten en dan ook nog eens sorry gaan roepen naar de acteurs.

Koos Terpstra verdient met zijn tekst en regie van ‘Mijn Elektra’ een heel erg groot gewei. Een bijzonder geslaagd poging om een klassiek verhaal naar de hedendaagse werkelijkheid te trekken. Niet zozeer de nadrukkelijke terzijdes van het Koor, die de oorlogen van de afgelopen 24 jaar opsomt doen het ‘em, maar de bijna achteloze manier waarop het koor gedwongen wordt “mee te doen”, waarop de Opvoeder toch uit eigenbelang blijkt te handelen, waarop de scheidslijn tussen goed en slecht onmogelijk te trekken blijkt. Deze tekst verdient het om tot de Nederlandse canon te behoren.
Jammer is dan wel dat een van de hoofdrollen zo onbeholpen wordt ingevuld. Mads Wittermans als Orestes heeft te weinig in huis om de nuances van het stuk te grijpen. Veerle van Overloop en Carice van Houten spelen prachtig, en Joost Prinsen weet dit keer zijn tv-persoonlijkheid te overstijgen. Maar de ene zwakke schakel van Orestes zorgt er voor dat de voorstelling niet naar het hoogste plan het verdient wordt getild.
Speciale vermelding voor de inleiding: Terpstra heeft er voor gekozen de inleiding van het stuk niet door een dramaturg te laten verzorgen, maar door stand-up comedians. Resultaat is aangenaam losjes, ook al is het verhaal inhoudelijk niet 100% correct. Jammer genoeg is het publiek dat hiermee het meest gediend is, nl. de jongeren, nauwelijks aanwezig bij de inleiding.

Mooi, heel mooi.