Geschreeuw in politiek chaos

De keuze voor één van de meest oninspirerende accommodaties van Groningen, het Noorderpoortcollege, was naar mijn idee een enorm grote fout. Ik heb persoonlijk een naar gevoel bij MBO theateropleidingen en in de theaterzaal van een Groningse opleiding van deze soort had de achtste versie van deze performance reeks van Eric de Vroedt plaats. Witte muren, drankapparaten waar zonder schoolkaart nog geen kopje warm water uit te persen viel, een trappetje omhoog en daar begon de politieke hel. Alle vrouwelijke toeschouwers kregen bij aanvang van de voorstelling een hoofddoek om hun hoofd geslagen en de mannen een PVV-pet op hun hoofd gedrukt. De publieksopstelling bleek, zoals bij de Vroedt te verwachten was, bijzonder en wierp al snel de vraag ‘waar zit ik veilig?’ op. De voorstelling zelf deelde met haar publiek verschillende visies over thema’s die de afgelopen tijd veelvuldig in de media aanwezig waren: Wilders, bezuinigingen in het theater en wat moet worden gesubsidieerd en wat niet. Naar mijn mening werden de politieke thema’s echter iets te dik omlijnd en uitgekauwd aangeboden. Persoonlijk houd ik ook niet van te opzichtige politieke voorstellingen en dat was deze voorstelling zeker. De voorstelling kende twee krachtige momenten, het begin van de monoloog van de look-a-like de Vroedt waarin echtheid en de realiteit in momenten aanwezig waren en het einde wat een geweldige manier was van het op de hak nemen van de musical. De monoloog werd echter op den duur enkel geschreeuw en er was een gebrek aan het maken van een punt in deze scène en de grappige scène van de daadwerkelijke Wilders-musical was pas aan het einde en duurde te kort om de gehele voorstelling te kunnen optillen. Een niet geweldige voorstelling, leuke momenten, veel mindere momenten, chaos, te nadrukkelijk politiek maar voor veel mensen blijkbaar erg vermakelijk.

Henk en Ingrid uit de Vinexwijk kwamen in Mightysociety4 wraak nemen op het wereldwijde grootkapitaal en op de politiek-culturele elite. Dat gebeurde bijna 4 jaar geleden. Het gevolg: de politiek-culturele elite zit in de beklaagdenbank maar Joop van den Ende en de hele musicalindustrie zijn nog volop in leven. Het politiek populisme en de amusementsindustrie zijn namelijk twee kanten van dezelfde medaille.
In Mightysociety8 worden ze beide te kijk gezet, wat iets anders is dan te kakken gezet, want dat is behalve te gemakkelijk misschien ook gewoon onterecht. Centraal in het drama staat de persoon van de beginnende musicalregisseur, gespeeld door Joeri Vos, die in aflevering 4 speelde voor registrerende buitenstaander maar intussen de globaliseringsverliezers hun stem terug gaf.

Het hedendaags politiek populisme heeft de smaak te pakken en maakt korte metten met de subsidiekunstsector. Wij, als vanzelf terugkerend publiek, laten geen wanklank horen, hier in de krochten van Hoog Catharijne. Omdat we ons een beetje ongemakkelijk voelen?
Gaandeweg neemt de gewenning toe en blijkt de voorstelling ook echt te werken, met een goed geplaatste overwinningsspeech, een gepassioneerd twijfel-credo en een afronding die ons terug brengt in de gezelligheid. Niet in gezapigheid. Ook als je je vanuit een anti-gevoel met musical bezighoudt, wil je kennelijk een musicallied maken. Het mag want het is dik in orde.
Het enige minpunt is dat de SP-activiste niet overtuigt als schrijfster. Dat scheelt een gewei, een tomaat is het niet waard. De aflevering over globalisering was mooier, ronder; die over Uruzgan harder; deze komt soms onprettig dichtbij en is nog goed ook. Toch dat vierde gewei. Ook voor de betoonde zelfkritiek, die meer is dan zelfspot.

Geweldige, ontregelende komedie met heel scherpe randjes. Een gloedvol maatschappelijk betoog gestoken in een spetterend theatraal jasje. Aanvankelijkt lijkt het een aanval op de amusementsindustrie van Joop en de zijnen, maar allengs word je als toeschouwer steeds vaker op het verkeerde been gezet. De acteurs van de Vroedt laten je onze zekerheden en waarheden uit zo veel verschillende hoeken zien dat aan het eind van de avond de nodige twijfels de kop hebben opgestoken. Een voorstelling van twee uur waar naar mijn idee geen regel te veel in staat.