Met een iPod en een koptelefoon ga ik op pad, foto’s met straattaferelen wijzen me de weg. Een mevrouw op het scherm zegt: ‘Volg de pijlen maar. Je hebt geen keus. Je kunt alleen maar volgen.’ Ze is erg overtuigd van zichzelf: ‘Van elke opdracht kan ik inschatten of je die gaat uitvoeren of niet.’

Om haar ongelijk aan te tonen reageer ik natuurlijk expres zo onvoorspelbaar mogelijk. Wat denkt ze wel! Ondertussen houd ik met één oog de pijlen op de iPod in de gaten, met mijn andere let ik erop dat niemand me omver rijdt. De instructies worden af en toe onderbroken door extra nieuwsuitzendingen. Daar ga ik niks over verklappen. Maar ik ga wel dit zeggen: inhoudelijk vind ik zowel de opdrachten als die nieuwsberichten oninteressant en een beetje kinderachtig, daar leer ik niet veel van. Ik ervaar het gemanipuleer met me dan ook als gemanipuleer om het manipuleren.

Na negenendertig minuten is het zover, dan gebeurt er wat de titel belooft. Ik denk ‘Shit, ik ben er toch ingetrapt’. Maar het al te laat. Ruw word ik bij mijn arm gegrepen en voorgeleid. Dat gaat heel dwingend. Het is geen prettige ervaring. Na iets meer dan een minuut is het weer voorbij, ze laten me gaan, en geven me de gelegenheid om voyeur te zijn bij de ervaringen van anderen. Maar daar heb ik helemaal geen zin in.