Vier delen had deze dansvoorstelling. Een was wel mooi (gewei daarom), de rest verdronk in puberaal gemekker (drie tomaten dus). Leuk idee om het publiek op krukjes in de hele zaal te zetten en steeds te verplaatsen terwijl je eromheen ‘danst’. Had dat tien jaar geleden gedaan, toen was dat misschien nog vernieuwend. Maar tegenwoordig is het voornamelijk vermoeiend.
En blijkbaar was dit een poging om politiek theater te maken, over asielzoekers o.i.d. Gelukkig was er iemand die dat zo nu en dan riep, want anders was dat mij in alle treurigheid ontgaan. Oppervlakkig en aanstellerig gedoe, zo laat deze voorstelling zich het best omschrijven.