Wat Raven Ruëll hier met Claus doet past volledig in de lijn van vandaag : oudere, klassieke teksten brengen op een hedendaagse manier zodat ze toch relevant blijven en de hedendaagse toeschouwer aanspreken (Boermans, Mafalaani). Steevast komen componenten als een losse acteerstijl, een creatieve, non-conformistische scenografie en een eigentijdse tekstbenadering naar boven.
Niet dat dit vergeten stuk van Claus een “klassieke” tekst is, Claus had het zelf als een burleske opgevat. Ruëll heeft het zelfs soberder opgevat als wat Claus voor ogen had. Daarom juist dat het kijken naar een stuk vaderlandse geschiedenis ons nog meer achterlaat met die bitterzoete smaak.
Bruno Vanden Broecke is schitterend als de koning die aanvankelijk de zaken niet onder controle heeft en zich dan maar neerlegt bij zijn rol als wansmakelijk potentaat.
Raven Ruêll, een naam om te volgen.