Die hypnotiserende herhaling van Pina Bausch kan behoorlijk saai uitpakken! Al een uur voor de pauze deden al mijn ledematen zeer in dat krappe Carréstoeltje, terwijl je bij een meeslepende theatervoorstelling daar nauwelijks last van hebt. De oude dames en heren die het contacthof van Bausch bevolken hebben absoluut hun kwaliteiten, maar ze worden in een cirkelgang gedwongen die inhoudelijk te weinig om het lijf heeft en in het door Bausch zelf al te vaak herkauwde bewegingsidoom wordt gepresenteerd. Het had allemaal verdomd veel weg van een theatercursus waarbij je persoonlijke ervaringen moet verwerken; in het jongerentheater komt dan altijd een zojuist overleden opa of oma voorbij; de opa’s en oma’s in dit stuk hebben het vanzelfsprekend over hun eerste -misgelopen- liefde. En steeds moest iedereen aan de beurt komen met z’n niemendallerige belevinkje. Schiet toch eens op!In de pauze opgelucht de wijk genomen, met gelukkig nog wel een aantal onvervalst mooie beelden in het hoofd zonder nieuwsgierig te zijn naar meer.