‘Alleen met liefde kun je iemand genezen´ zegt dhr. Keefman. In de voorstelling Keefman zet Peter Vandemeulebroecke een zeer geloofwaardige psychische danwel psychiatrische patient neer, die te betwijfelen zaken aan de orde stelt. Overtuigend spel uit zich in een (zogenaamd) naar woorden zoekende Vandemeulebroecke, terwijl hij ultiem voorbereid zijn routines volgt. Mooie ritmes in het narratief en doeltreffende herhalingen, waardoor je de gesproken woorden ´zin´ kunt geven. Oftewel realistisch acteerwerk, geen kunstjes! Verrassend, indrukwekkend, imponerend en kwetsbaar zet Peter Vandemeulebroecke Keefman neer. Je gelooft hem, hij zet je aan tot denken en je baalt als de voorstelling, schuil gaand onder de noemer ´avondvullend´, al na drie kwartier afgelopen is. Tijdens deze one man show is Peter zeker on speed! Terecht dat hij tot 3 keer toe terug moet komen voor applaus en lef dat er daarbij geen badjas tevoorschijn wordt getoverd ;)!

Wat een verdriet, wat een pijn en wat een verlangen heeft Keefman, en hoe weet Jack Wouterse dit magistraal op het publiek over te brengen. Als Keefman huilt, moet je bijna net zo hard meehuilen. En als je moet lachen, weet je eigenlijk niet of het wel kan. Kortom; een prachtige, krachtige voorstelling.

Vanaf het allereerste moment wordt de zaal door Keefman gevuld en bekruipt je het ongemak, de gène omdat je, net als de dokter die in de vorm van een zwijgzame camera heerst, slechts als schaamteloze toeschouwer aanwezig kan zijn. Langzaam wordt het verhaal ontvouwd, onthuld en langzaam wordt zicht- en voelbaar hoe ingewikkeld gevoel en het onvrijwillig en machteloos deel uitmaken van een samenleving kunnen zijn. De grootte en de onbeheersbaarheid maken het tot een psychiatrisch probleem, maar in het klein is het eigenlijk heel herkenbaar en confronterend. En dat krijg je in nog geen anderhalf uur allemaal voor je kiezen; een klap in je gezicht waar je stil van wordt en die nog wel een tijdje blijft nagloeien. Groots.