Een totaal overbodige voorstelling die op geen enkel ogenblik beklijfde, ontroerde , verraste (op de drie schoten na dan) of grappig was. Ik dacht dat ik na Meg Stuarts body shaking gedoe het slechtst mogelijke gezien had, maar slechter is dus effectief nog mogelijk.
Enkel appreciatie voor de dansers, die er beter zouden aan doen om muziek te gebruiken om op te dansen.

Ik ben wat mild omdat ik lekker gegeten had, die avond en een zonnig humeur had. Ik heb regelmatig moeten giechelen om deze voorstelling, die eigenlijk niet deed wat hij beloofde, namelijk laten zien wat een man doormaakt die in een seconde alles verliest wat hij belangrijk vindt. Ik vind dat een aardig concept en zat me best te verheugen.
De man vertelt het verhaal en is daarbij niet ongeestig. Ze speelden leuke muziek, maar er kon eigenlijk maar een goed zingen, ze deden aardige dansjes maar er konden er maar twee echt goed dansen, en riepen zo nu en dan dat ze konijnen waren zonder dat helemaal honderd procent duidelijk werd waarom.
Toch was het grote zilverfolie luchtkussen dat ze door de zaal lieten zweven een leuke vondst en trok de man die vertraagd een blauw pak aantrok, uiteindelijk een inderdaad gaaf blauw pak aan. Zo nu en dan knalde er wat, en er draaiden lichtjes rond en er werd gebruld en gedaan dat het een lieve lust was. O ja, en God liep ook nog over het toneel. Je kon al met al duidelijk zien dat het kunst was.
In die wetenschap heb ik mijn tevreden buikje snorrend van plezier naar het dichtsbijzijnde glaasje advokaat gedragen.
Gewei voor de verteller en zijn tekst, delen met het kussen en blauwe pak. Tomaten voor de holle pretentie, het vluchtgedrag en het nalaten te verklaren wat die konijnen met de hele zaak van doen hadden.

Wat een tai-chi groep was dat zeg. Zeikerds.
Dat is de ongenuanceerde reactie op de voorstelling. Genuanceerder is dat het een aardige voorstelling is omdat je zo goed kunt zien wat ‘werkt’ en wat niet ‘werkt.’ Onconventioneel dansen door dansers die niet tot de top behoren werkt bijvoorbeeld niet, maar in vertraging van kostuum wisselen vooraan op het podium, hoe saai het ook klinkt en hoe stompzinnig het ook is, werkt wel.
Toch slechts een tomaat omdat het een theaterfestivalvoorstelling betrof.

Zij voldoet aan alle eisen om een door kunstliefhebbers gewaardeerde voorstelling te zijn. Voorspelbaar dus.
Gebracht door een generatie kunstenaars die ongeacht het genre (beeldende kunst, muziek, theater) zich erg bewust is van haar kunstenaarsschap en vandaaruit cool op het toneel staat, en zo de oude barrière tussen zaal en publiek in stand houdt en niet het lef heeft of in staat is deze extreem te vergroten of opzij te zetten. Interessant om over na te denken voor mij.
Absoluut zeer knap gecomponeerd, waarbij de muziek, het ritme, het samenbrengen van abstractie en concreetheid in performance waren wat ze volgens de normen van dit genre theater moesten zijn. Wat mij aan het denken zet over de verschillende generaties makers en het verloop van tijd cq het tijdsverschil tussen het vermoeden van wat men wil maken en het daadwerkelijk neerzetten van hun parel door een groep: als er al een andere generatie, een ander genre stilletjes aangeschreeuwd komt. Maar dan krijg je nog wel je Theaterfestivalprijs.
Ik heb gekregen wat ik vaag verwachtte, en dat zal menig theaterkijker blij maken.

Theater, muziek, dans; al wat je wil. Dit alles in een goeddoordachte regie/choreografie en je hebt een meer dan genietbare voorstelling. Een tomaatje voor de verloren teksten/verhalen in die kleurrijke kakafonie.
Desalniettemin: enjoy!