Wat me het meest in de voorstelling is opgevallen is eigenlijk het taalgebruik. Er werd erg veel gescholden en gevloekt. Dit viel me ook het meest tegen aan het stuk. Ik had dit zeker niet verwacht van een klassieke voorstelling.
De scène die me het meest opviel was de scène waarbij voor het eerst gevloekt werd, omdat ik dit totaal niet verwacht had. De scène die het meeste weerzin opriep was de scène waarin Zeus de depressieve Hades probeert te troosten door op Hades zijn neus te gaan sabbelen en deze te zoenen.

De dood paard-acteurs excelleren in een fantastische tekst van Oscar van Woensel. Van “inleven” hebben ze nog nooit gehoord en dat staat ze goed. De gast-acteurs doen lekker mee. Uiterst subtiel dit verhaal over oorlog, dat telkens verzand in hij-zei-zij-zei-gezeik. Net zo subtiel als het doek dat boven het podium hing: we don’t care.

Vreemde gewaarwording om dit stuk te zien op het moment dat de tweede golfoorlog aan het losbarsten was. “Het boeit ons niks, de wijn is goed, en wij zitten hier en zij daar.”
In onze groep waren de meningen verdeeld: enkelen vonden het een partij zinloos gescheld, anderen, onder wie ik, vonden deze voorstelling een verademing, om bovengenoemde reden toch indrukwekkend en een genot dat De Boodschap er nu eens niet zo duimendik bovenop lag.
Getalenteerde acteurs, een heerlijke tekst, het had iets compacter gekund allemaal.

Ik hou niet van de stijl en de vorm, maar Kuno Bakker als Zeus was sterk en vooral: de tekst deed toch vaak even wegdromen (=nachtmerrievariant van wegdromen) over de nakende oorlog. Dood Paard probeert het ergens over te hebben. Dat al heel wat.

Zeus heeft zin in sex maar niet met Hera. Hades (wie is toch die Achilles?) wordt depri van al die dooie kerels en stelt voor driemaal per jaar van portefeuille te ruilen. Athena is lesbisch. Op de achtergrond huppelen de teletubbies vrolijk verder. They don’t care. Alles gaat toch wel zoals het gaat. Slappe lul en weinig wol. Leuk voor gymnasium-CKVers.