Helemaal naar Lelystad afgereisd om deze twee stukken van Esther Gerritsen te kunnen zien. En gelukkig heb ik dat gedaan. Want daar staat wel een nieuw theater met sfeer. Heel gek, want het staat in een bouwput op een kale vlakte, maar eenmaal binnen en gewend aan de roze wand, is het gewoon gezellig. En in die stemming keken we naar de gezellige huisvrouw en het gezellige gezin uit Gras.
De huisvrouw is het sterkst als ze zelf de tekst uitspreekt. En als de vrouw alleen met de aardappel in één universum was gebleven was het helemaal goed. De drie impersonaties van haar gedachten voegen ook wel iets toe, maar verminderen wel het idee dat het de vrouw zelf is die zichzelf helemaal kapot wacht op haar man. En dan die liedjes! Waarom?
Gras is zo goed en vanzelfsprekend geschreven dat je het niet slecht kan opvoeren. Hoewel ik om me heen wel eens hoorde dat het eigenlijk nergens over ging, dat maakt niet uit, het zijn ijzersterke dialogen. Een grasmat, vier stoelen, goed spel met hier en daar een individuele uitspatting. En ook hier de vraag waarom die muziek?