De door Hummelinck Stuurman aangeboden inleiding op het toneelstuk was erg slecht; het verhaal was onsamenhangend en de spreekster oninspirerend. Maar dat gaf niet: wij kwamen voor Linda van Dyck, en als haar spel ook maar een sprankje van de bevlogenheid had waarmee ze haar rol neerzette in De dood en het meisje, zou het een wereldvoorstelling worden.

Het probleem met hoge verwachtingen is dat geen mens ze kan waarmaken. Het probleem met Linda van Dyck is dat ook zij maar een mens is. Camilla Siegertsz daarentegen speelde de rol van haar leven.

Van Dyck had kennelijk haar avond niet. Het onvermogen van de moeder te communiceren - iets wat deze altijd had weten te verbloemen met mooie woorden - werd door het vlakke spel van de doorgewinterde actrice pijnlijk ongeïnteresseerd in plaats van schrijnend hulpeloos. Siegertsz speelde vol overtuiging, speelde met een kracht en een vuur en een passie waarmee ze me tot tranen toe roerde. Ze vereenzelvigde zich zo met de pijn, de woede en de vertwijfeling van Eva dat het slotapplaus de actrice ruw terugbracht tot de realiteit; ze was zichtbaar emotioneel en leeggespeeld.

Hoe goed het optreden van Siegertsz en hoe mooi het verhaal ook, de nominatie voor de Toneel Publieksprijs was de voorstelling van gisteravond geenszins waard.

Dat we balanceerden op de rand van verveling en ergernis kwam niet door Ingmar Bergman en al helemaal niet door Linda van Dyck. Die maakte iets moois van haar Charlotte. Maar verder overheerste bij ons verbazing. Over het decor, over een niet zozeer saaie alswel houterige Victor, over een regie die het er wat betreft Eva wel erg dik op legt. Teleurstellend, want we hebben echt uitgekeken naar de hernieuwde kennismaking met Camilla Siegertsz.