Na ‘Angel Eyes’ laat John Buysman hier zien dat hij veel, veel meer in zijn mars heeft dan Gamma-reclames en slechte sitcoms. Op het moment dat hij opgereden komt in zijn rolstoel zie je onmiddellijk een gebroken sporterslichaam, een murwgebeukt hoofd, en de hese stem klopt er ook helemaal bij. Alsof hij rechtstreeks van de massagebank van De Jong’s Sportpaleis komt. Paul Feld heeft een sterke tekst geschreven, en Buysman brengt het prachtig op het toneel. Alleen jammer dat de spanning van de voorstelling behoorlijk werd weggehaald door 2 mensen op rij 1 die om werkelijk elke zin moesten lachen, ondanks de tragiek van de afgetakelde sporter. Buysman wist het tegen het eind weer op te pikken, maar had duidelijk veel last van deze nitwits. Jammer.