De dans was wel mooi, maar ik kon geen link leggen tussen de dans, de muziek en het verhaal. De muziek vond ik ook niet echt mooi, irritante syntesizer (of iets anders) tonen. Verder vond ik de kleding nogal slordig, en leek of het het eerste het beste van de H&M was gepakt.

Niets dan lof voor de dansers maar wat de muziek ermee te maken had? Ik kon de verbinding niet leggen.

Geïnspireerd door het stadsleven laat Conny Janssen haar dansers zich bewegen op livemuziek van Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet. Vanuit de rush van het stadsleven wordt plotseling stilgestaan bij het moment, bij een toevallige voorbijganger of een ruziënd stel. Dan sluit de rest weer aan en verliest het moment zich weer in de drukte. Subtiele verstilling van de muziek werkt als een inzoomende camera. Een geweldig lichtspel laat de dag overvloeien in de nacht, versnelt de tijd of zet deze juist stil.
Alles klopt in Hear Me. Dans en muziek sluiten naadloos op elkaar aan, licht en decor ondersteunen een geweldige choreografie. Enig minpuntje is het slot, dat duurt net vijf minuten te lang. Maar als dit het enige commentaar is op vijf kwartier dans dat blijft boeien, heb je een dijk van een voorstelling in handen.
Hear Me is deel twee van een vierluik over de stad. De choreografe benadrukt dat het stuk over een grote stad gaat, en niet persé over haar thuisbasis Rotterdam. Jammer voor de Maasstad, het was een mooi visitekaartje geweest; want in een stad waar Conny Janssen danst, wil iedereen wel wonen.