Wat “Monk” in “Go,baby,go!” doet, is natuurlijk al meer vertoond. Het betreft dit keer een verjaardagsfeestje met broer, twee zussen en twee semi-buitenstaanders. Zorg daarbij voor een familie-geheim en laat de personages op elkaar reageren. De verwijzing - op de flyer en de site - naar Tsjechov slaat wel nergens op, maar smakelijk toneel is het in dit geval absoluut. Dat komt omdat de schrijver (Eric de Vroedt) spitse teksten heeft geleverd en de spelers en speelsters, vakmensen zijn. Samen zorgen ze voor een heel plezierig avondje uit.

Topvoorstelling. Onder de depri-oppervlakte bruist het leven. Pikneusscene nu al legendarisch. Geeft je weer hoop en plezier in theater. Oja, sterke tekst. Way to go!

Het stuk was enorm levendig en aangenaam om volgen. Het was zeer actueel en de acteerprestaties waren van hoge kwaliteit. De personages zelf waren herkenbaar, soms wel clichématig. Het lounge-decor was simpel, maar er werd goed gebruik van gemaakt. je merkte dat het stuk plaats laat vor improvistatie en eigen inbreng, wat het stuk enkel ten goede kan komen. Een dikke proficiat voor MONK. Een aanrader.

Wat is dat toch met die adoratie van de klassiekers en het “wie zijn wij eigenlijk om deze grootse tekst te mogen vertolken ?”.
Neen, geef mij dan maar Go, Baby Go! van Monk. Weliswaar ook hier een Russische klassieker (Tsjechov, Drie Zusters) als inspiratie, maar dit keer gelukkig met een minimum aan zogenaamd respect en adoratie vertaald naar deze tijd. Een huiskamerdrama maar dan van het type ‘lounge’, een familiegeschiedenis maar dan van het type ‘een verre chatvriend is beter dan een goede broer’. De tekst is lichtvoetig en bitter, vrolijk en ronduit cynisch, het spel is karikaturaal en ingeleefd, genadeloos en vol mededogen.
Moeiteloos verweven deze tegenstellingen zich in de voorstelling. Ook het spel is verbluffend en absoluut niet ingehouden. Wat een bevrijdende theater-ervaring. Zo kan het dus ook. Ik zou zeggen: ga !