Tja. Als je naar de tekst luistert, is dit eigenlijk een heel mooi stuk dat Rob de Graaf heeft geschreven. Een goeie tekst. Vandaar het gewei voor Rob de Graaf.
Waarom dan toch zo´n naar gevoel over deze voorstelling? Omdat het helaas afgrijselijk is gespeeld. De acteurs lijken niet eens een poging te doen een personage neer te zetten of ook maar iets vorm te geven op wat voor manier dan ook. Er wordt eigenlijk NIET gespeeld. Dat is vreemd zeg. Of is het gewoon mijn smaak niet? Nou, in dat geval is het smakeloos gespeeld.
Zeer flauwe zouteloze tekstbehandeling. Alle woorden worden op dezelfde manier uitgekotst. Manja Topper doet nog een gooi door al haar teksten in hoog tempo te zeggen en zo nu en dan een hoge gil op te zetten. Helaas is dit ook niet echt interessant of pakkend. Alleen de chileen is zeker een grappig personage en die acteur doet er iets leuks mee.
Zonde van die tekst.

Niet echt mijn soort voorstelling, 4 mensen die hip willen doen en intussen intellectueel over willen komen.Please.. Ook het spel deed me niet echt veel…Sorry…

De laatste voorstellingen van Dood Paard waren, op zijn zachtst gezegd, niet je dat. Maar met deze voorstelling staan ze er terug.
Rob De Graaf heeft duidelijk een mooi afgerond stuk willen schrijven en is daar tot zekere hoogte in geslaagd. Relatie-problemen in de middenklasse, we hebben er al zo vele gezien op de planken, maar dit verdient zeker zijn plaats, ook al gaat het op het einde wel de melige toer op.
Dood Paard houdt de aandacht gaande en de vaart erin met elementen zoals een lingerie-modeshow of een regelrechte kruisiging. Elementen die er wat zijn bijgesleurd maar toch de voorstelling voorzien van genoeg peper om het allemaal boeiend en pittig te houden.
De vier acteurs laten zich goed gaan, het spelplezier druipt eraf, maar weten toch genoeg maat te houden.
Of dit nu behoort tot de 8 meest belanghebbende voorstellingen van het seizoen is een andere vraag. Daarvoor komt het toch iets te kort. Dood Paard is terug met een voorstelling die in het verlengde ligt van hun eerste Theaterfestivalselectie uit 1997 “Wie…”. Dood Paard heeft (eindelijk) een evenwicht gevonden tussen eigentijdsheid en tijdloosheid. Het boeit van begin tot einde. Maar ons echt verrassen of ons met verstomming slaan doet het nu ook weer niet.

Net als je dacht: Dood Paard, hoe gaat het daar eigenlijk mee? komen ze keihard terug met hun beste voorstelling tot nu toe. Een well-made-play indeed, gespeeld met de gebruikelijke kloten and then some.

Gefuckingweldig, een voorstelling waar je heel hard moet lachen en daarna in een depressie belandt. Zeer scherp, herkenbaar, grappig en liefdevol. Rob de Graaf heeft een niets ontziende tekst voor de Paardjes geschreven, die personages nog acteurs spaart. Echte komedie, met burgelijke kantjes die doet denken aan Who’s Afraid en Een zwarte Pool. Manja Topper is geweldig en Anil Jagdewsing als excuusneger weet zich heel goed door al dat verbale geweld heen te mimen. Een ijkpunt, de eenentwintigste eeuw kan beginnen.

Voor Dood Paard ongekend traditioneel toneel. Op sommige ogenblikken leek het stuk (van Rob de Graaf) heel erg op Een Zwarte Pool, van Karst Woudstra. Alle retorische vragen die in de vorige voorstellingen aan bod kwamen, zaten hier in een verhaal verpakt, ware het niet dat ze nu door enigszins vergiftigde en lamme personages werden gesteld en dus iets minder puntig waren geformuleerd. De rol van Manja Topper vond ik echt super en Oscar van Woensel was zo nu en dan subliem. De spotternij met de katholieke symbolen en het opgeplakte Jezusgelaat op het gezicht van Kilo, waren geen aanval op het schijnheilige instituut, maar een uitdrukking van al de schepen die wij achter ons hebben moeten verbranden. De vrouw gaat dood aan kanker, het vriendje gaat terug naar Chili en twee mannen blijven over, zonder een enkele kerk om ze te troosten.

Een bijzondere voorstelling was het zeker. Ik had de kaartjes al in huis, toen het nog “nieuwe creatie” werd genoemd in het boekje van de Rotterdamse Schouwburg. Ik wist niet wat ik kon verwachten, omdat ik zowel hele goede (Mission Impossible) en hele slechte (J.C.) voorstellingen van ze heb gezien. En dan nu eindelijk eentje er tussen in.
Het verhaal sprak aan en zet tot nadenken. Filosofie, liefde en idealen, alles lijkt kapot te vallen op de werkelijkheid. Dit werd met, misschien soms een beetje te, veel mooie metaforen gebracht. Er zaten hele sterke teksten in, maar die waren allemaal wel een beetje te schrijftaal. Vandaar 1 tomaat. Ook de acteurs leken er in het begin moeite mee te hebben, hoewel ik moet toegeven dat ze er na een minuut of 20 helemaal in zaten.
Het script zat goed in elkaar.
De muziek-en-dans intermezzos minder. Het leek er op of Dood Paard mooie beelden in het hoofd had, en die hoe dan ook in deze voorstelling moesten forceren. Het had zo kunnen zijn dat dit alles zou versterken, maar ik vond het tegenovergestelde. Vandaar de 2e tomaat.
Verder werd er sterk gespeeld en zakte de voorstelling niet in. De volgende van Dood Paard zal ik zeker weer bezoeken.