In tegenstelling tot mijn collega-recensent Jan-Willem vond ik deze voorstelling één van de beste van de afgelopen 5 jaar. Zo zie je maar weer hoe meningen kunnen verschillen. Ik heb ook helemaal niet de behoefte om er een ‘goed’ of ‘slecht’ stempel op de drukken (6 geweien, 6 tomaten, wat maakt het uit?*) en het lijkt me al helemaal niet mijn plek om iemand terug te fluiten. Terugfluiten waarheen? Ik kan het alleen maar erg waarderen als iemand mij, de toeschouwer, op scherp zet, mij uitdaagt, desnoods irriteerd, maar ook keihard doet lachen. Nee, het is niet alleen achterover leunen en vermaakt worden zoals bijvoorbeeld de veelgeprezen voorstelling van NTGent (Platform). Het entertainment sluipt naar mijn mening al veel te veel de grote zalen in. Een kwartier stilte in de schouwburg lijkt me een hele goede zaak, het gebeurd veel te weinig. En als je het saai vind, doe je toch lekker even een dutje, ook heerlijk!

ps *Helaas is het voor Moose geen optie om er helemaal geen te geven “u hebt geen tomaten of geweien gegeven, probeer het opnieuw”, dus dan maar allemaal (12 stuks), wat ook weer niet kan: “u hebt teveel tomaten en geweien gegeven, probeer het opnieuw”, tja, drie van allebei is ook weer zo middelmatig… vandaar dan toch maar het maximum.

Ik heb de voorstelling gezien in Utrecht en vond alleen de 1e 30 seconden mooi, daarna was het vreselijk. Het was dat ik midden in de zaal zat en moeilijk weg kon, anders was ik voor het eerst in mijn leven weg gelopen bij een voorstelling.
Rust en stilte kunnen heel mooi zijn in een voorstelling. Maar niet 80 minuten lang. De voorstelling wordt er traag, saai en langdradig van. Elke keer het zelfde muziekje bij de overgangen tussen de scenes, werkt ook zeer irriterend. Er wordt simpelweg met teveel verschillende codes gewerkt door de regisseur. Daarnaast zitten er zoveel cliches in het stuk (een moslim in burka in een kooi die moet huilen is het hoogtepunt)dat ik het gevoel had dat ik naar een parodie zat te kijken. Het feit dat de stemmen van de acteurs worden versterkt werkt vervreemdend. Het creert een afstand, waardoor ik niet de kans krijg betrokken te raken bij het stuk. Wellicht zou je dan als toeschouwer nog enigzins de vinger die op de zere plek wordt gelegd kunnen voelen (wat de bedoeling van het stuk is, zo meldt het programmaboekje). Nu voelik alleen maar irritatie ne verveling.
Ook de acteurs vond ik erg op techniek spelen. Misschien zo gewild door de regisseur, misschien veroorzaakt door het feit dat hun stemmen versterkt worden, ik kon geen mment meegaan met het acteur of zijn spel. Totaal geen geloofwaardigheid of overtuiging. Het eindapplaus zei alles….
Het is tot nu toe de slechtste voorstelling die ik heb gezien de afgelopen 5 jaar. Jammer. Wellicht moet Provily gewoon weer gaan werken vanuit tekst en niet verder op deze manier. Terugfluiten die handel. (Jan Willem 6/1/06)

In het programmaboekje van Fragmenten staat te lezen dat de toeschouwers zich moet overleveren aan de tijd en de werkelijkheid die de regisseur (Provily) voorschotelt. Ik wist wat me te wachten stond, urenlang staande mensen waarbij je het podium op wilt rennen om te kijken of het niet paspoppen zijn. Maar wat schetst mijn verbazing, toen ik eenmaal het Provily kwartiertje (halfuurtje, het duurde lang…….zzz…….heel lang [tomaat]) had overleefd leverde ik me zeg maar over aan de tijd, de snelheid de situatie die gegeven was. Ik vond het opeens prachtig wat voor mijn ogen gebeurde. Het licht, de situaties, de fragmenten …. zo mooi heb ik niet vaak gezien. Ik ben bang dat ik moet zeggen dat Provily me nu wel zover heeft gekregen om in te zien dat het toch wel effectief kan zijn, stilte en rust en niks. Weliswaar ging het nergens over, het zag er mooi uit. Bijzondere voorstelling, waar je echt tegen moet kunnen, dus wat dat betreft was het wel fijn dat er maar 20 man in de zaal zaten in Almere, maar het blijft een tragisch dieptepunt qua bezoekersaantallen in Almere. Nog één ding, die teksten op de boventiteling wat een onzin, daar ook een tomaat voor, maar voor de rest verbazend mooi.

Deze tweede voorstelling van Het Zuidelijk Toneel kon me aanvankelijk weinig boeien. Ik heb zelden zoveel bezoekers tijdens de voorstelling met elkaar horen praten. De reden was dat er gedurende tien minuten geen enkele acteur bewoog, sprak of dat er uberhaupt iets op het toneel veranderde. Dit fragment drastisch inkorten zou de voorstelling veel goed doen. Toen de acteurs ongeveer een half uur na aanvang eindelijk hun eerste woorden begonnen te spreken, begon er eindelijk een beetje schot in de voorstelling te komen.
Ondanks het feit dat de huidige openingsscène al redelijk gewaagd is, moeten we misschien maar blij zijn dat niet alle ideeën uit het repetitieproces zijn uitgevoerd. Het uitgebrachte werkboek laat zien dat de oorspronkelijke ideeën nog verder gingen. Hetzelfde werkboek toont eveneens aan dat er aanvankelijk ook meer muziek door de acteurs zelf gemaakt zou worden. Aan het zangtalent van Marcel Osterop ligt het in ieder geval niet. Zijn vertolking van een cowboy song is zo ongeveer het hoogtepunt van de voorstelling!
Dit is de eerste grote zaal voorstelling van Olivier Provily en ik hoop dat men hem bij de voorbereiding voor toekomstige voorstellingen op tijd terugfluit. Zo niet dan vrees ik dat zijn voorstellingen -net als die van Sanne van Rijn in het verleden bij ZT Hollandia- toch echt verbannen zullen moeten worden naar kleine zalen.