Geëngageerd verkleedkisttoneel blijkt het te zijn over dat er in wezen nooit iets verandert. Met van die erg gemakkelijke en voorspelbare parallellen tussen het Rome van Nero en het Nederland van vandaag. Een cabareteske monoloog over Jezus bijvoorbeeld, een klein beetje aangepast, zodat het ook over Fortuyn gaat. Nogal veel van dat het met die moslims nu net zoiets is als met de christenen toen. Ook nogal wat grappig bedoelde tijdsprongen (Ga terug naar de Betuwe Germaan! Ik ben geen Germaan, ik ben een Romeins staatsburger! Heb je je inburgeringscursus dan al gedaan?) Het zal wel aan mij liggen, want zo’n twintig procent van het publiek geeft de drie actrices na afloop een staande ovatie. Die vinden het blijkbaar wel lekker makkelijk dat Paul Feld (tekst en regie) de moraal in hapklare brokken voor ze opdient. Jammer dat ik geen zeventien meer ben. Dan zou die kitscherige maatschappijkritiek me misschien minder hebben gestoord. Waarom wordt zo’n voorstelling niet gewoon in de gymzaal opgevoerd?