Deze voorstelling gaat belangrijk over eenden. Ik moest dan ook veel denken aan de voorstelling ‘Alleen alleen is een eend een eend’ van Ine te Rietstap. In die voorstelling ook twee mannen, maar ook gekke kostuums, muziek, bewegen met je lichaam. In deze voorstelling helemaal niets. Behalve Mamet en de acteurs. Wauw, wat is dat weinig. De muzikaliteit van de tekst kwam goed naar boven, maar de acteurs acteerden te veel om het echt muziek te laten zijn. Eén stilte was speciaal goed gelukt, waarvoor gewei. Ik vind Mamet altijd een opgave, maar gelukkig was er gerookte eendeborst toe. Dat ironische culinaire liflafje relativeerde geweldig; het glanzende geel van het toastje, het prille voorjaarsgroen van de tuinkers en het sappige doorregen rose van het vlees waren lekker wild na zo’n ingetogen en grijze voorstelling.