Het was een soort opera, maar dan gesproken. Soms wel heel ritmisch gesproken, dan werd het bijna muziek. Het zag er ook uit als een opera met symbolisch bewegende mensen in mooie kleurige kostuums. Degenen in de zaal die Turks verstonden (en dat waren er een hoop) zijn er denk ik beter in geslaagd dan ik om mee te gaan in het zangerig vertelde verhaal. Als niet-verstaander moet je steeds die boventiteling lezen en voor dat je de filosofische zinnen (eenzaamheid is als een heuvel, waarover een brug.. etc.) tot je hebt kunnen nemen zijn zij alweer een stuk verder. Een gewei voor het toneelbeeld (mooi), de professionaliteit (goede acteurs, mooie geluiden) en het feit dat er een Turkse voorstelling stond in de Rotterdamse Schouwburg (bijzonder). Een blikje tomatenpuree voor de eentonigheid (anderhalf uur opletten lukte niet) en het gebrek aan humor (niemand heeft ook maar een keer gelachen).