Mooie monoloog die wat mij betreft een beetje te leiden had onder het feit dat ik het boek net gelezen had en dat ik erg veel moeite had met het Duits/Vlaamse accent van de actrice (dat is haar niet aan te rekenen; niet iedereen kan Jeroen Willems zijn). De filosofie van onze vrolijke Frans wordt wel goed neergezet; het is onprettig wat hij verkondigt, maar bijzonder relevant.

Er is recentelijk veel Houellebecq in de aanbieding. Hij biedt overigens geen smakelijke kost, vind ik. Veel in onze individualistische samenleving is, naar zijn mening, zum Kotzen. Maar bijzonder toneel levert het ook dit keer weer op. Met weinig, maar wel doeltreffende hulpmiddelen zoals de attributen uit een knusse tienerkamer in de jaren vijftig. En met een diepe buiging van dankbaarheid richting Yvon Jansen. In een klein uur solo, met een volgehouden, beetje spastische, motoriek, overtuigt ze als sexueel verliezende dertiger. Zij het dat ik me moeilijk kan voorstellen dat dit tezelfdertijd ook een succesvolle carrierevrouw is.

Mooie samenvatting in monoloogvorm van het gedachtengoed van Houellebecq, waarin de mens constant klem zit tussen markt/strijd/zijn dier zijn en het zoeken naar warmte en liefde. Sober in enscenering, rijk in (taal)beelden. Goed gespeeld ook.