Onbegrijpelijk dat de betrokkenen niet hebben gezien dat het dit stuk ontbreekt aan iets heel essentieels in het theater: contrast. Hebben ze zich verkeken op LaBute, die in werk als “Bash” en “In the Company of man” aantoonde de burgerman volledig te kunnen fileren en zijn publiek te leiden tot voorbij de pijngrens? Hebben ze zich verkeken op het prikkelende uitgangspunt (minnaars op steenworp afstand van WTC overleven 9/11 door blow job in haar appartement, de man overweegt vervolgens van het drama gebruik te maken door voor zijn gezin “dood te gaan”)? De personages zijn vervelend, verveeld, vulgair, onsympathiek en op elkaar ook al uitgekeken. Het publiek zou verleid moeten worden door de mogelijkheden van dit tamelijk perverse maar vemetele plan, maar niets nodigt daartoe uit. Uiteindelijk wordt aan het geheel een vrij voorspelbare draai gegeven die het zeer weinige dat je voor die man had kunnen innemen alsnog om zeep helpt.

Mooie voorstelling. Mooi spel van oud-gediende Ria Marks en nieuweling Fabian Jansen, mooi decor zoals altijd van Gerrit Timmers. Verhaal zit venijnig in elkaar. In het midden een beetje een zak, vandaar de tomaat (komt door de vele herhalingen in de tekst) maar dat werd later weer ruimschoots goed gemaakt. Plotwending aan het eind was erg verrassend.
Ik werd er stil van.

Met hoge verwachtingen ging ik naar deze voorstelling. Zowel de groep het onafhankelijk toneel als de schrijver Neil LaBute hebben mij een paar onvergetelijke theateravonden bezorgd [who’s afraid of virginia woolf; bash, shape of things, some girl(s)]. Als je met zulke hoge verwachtingen een voorstelling ingaat, dan kan het eigenlijk niet anders, of je wordt teleurgesteld. Maar dat is dus niet gebeurd! Het was echt op alle fronten meer dan ik ervan verwacht had. De twee acteurs hebben me de hele tijd geboeid gehouden. De dialogen bleven scherp. Het sobere decor was mooi en zorgde dat de aandacht niet werd afgeleid van het sterke spel. Ook het einde ben ik erg over te spreken. Echt een hele mooie voorstelling dus. Voor mij persoonlijk is dit het soort theater waar ik van hou. Zeker omdat het de hoge verwachtingen waarmaakt.

Gisteravond bij het OT een heftige voorstelling gezien.
Door t stof van Neil Labute, gespeeld door Ria Marks en Fabian Jansen.
Na een beetje gekke start van het stuk, teksten komen erg vaag uit de monden van de spelers, wat eerlijk gezegd ook wel weer mooi was en sprak voor hun verwarring/shock, kwamen de twee echt goed los. Het stuk speelt zich af een dag na 11 september 2001 in het appartement van Abby. Ben haar werknemer/assisstent/lover had eem dag eerder (9/11) in het WTC moeten zijn, maar was bij zijn minnares. Hij heeft nog niemand gebeld sinds dien, dus zijn vrouw en kinderen etc, wanen hem dood -of in ieder geval vermist-. Ben ziet deze ramp als een ontsnappingsmogelijkheid. Tijdens dit stuk bespreken ze deze ‘kans’. Met een mooi en verrassend einde.
Ria Marks is in haar rol erg grappig en dan soms weer een onuitstaanbare vrouw. Ze speelt mooi dan weer wanhoop en dan weer daadkrachtig.
En Fabian Jansen, die ik nog niet kende. Een genot om naar te kijken, lief agressief grappig en ontroerend te gelijk.
Hij nam ook het initiatief en vertaalde het stuk. goed gedaan.
Puntje van kritiek: ik vond het decor wel wat verloren staan in de grote zaal van het OT-Theater. En voor mij had er nog wel iets meer WTC in mogen zitten.

Maar kortom: Een Aanrader dit stuk!