Toen ik de theaterzaal verliet voelde ik me een klein beetje teleurgesteld. Wat ik eigenlijk van de voorstelling verwacht had weet ik niet precies, maar dit had ik niet verwacht. Op enkele zeer goede en verrassende stukken na vond ik de dans saai en vervelend. In de eerste vijf minuten had ik al door dat de dans voornamelijk uit herhalingen opgebouwd zou worden en dit voorgevoel werd bevestigd.
Bij binnenkomst hing er een groot rood doek achter het “toneel” en stonden er enkele voorwerpen aan de zijkanten van de dansvloer. Op de vloer zelf stonden twee tafeltjes. De openingsdans werd uitgevoerd door twee danseressen in lange zwarte rokken. Zij maakten wilde, agressieve gebaren, sloegen op de tafels, kropen over de grond en kreunden alsof zij het heel zwaar hadden. De muziek waarop zij dansten bestond uit een soort castagnettengeklepper. De dans bestond uit een aantal patronen die steeds herhaald werden. Telkens kwam er wel iets bij, maar veel bleef hetzelfde.
Nadat we kennis hadden gemaakt met de danseressen kwamen er twee dansers bij. Ook zij maakten agressieve bewegingen en grote gebaren en het werd snel duidelijk dat zij als het ware de echtgenoten waren van de twee vrouwen. De mannen mishandelden de vrouwen en het slaan bleef maar doorgaan. Naar mijn mening duurde dit allemaal veel te lang. Wat mij opviel was dat een van de mannelijke dansers door zijn slordige passen en wankele bewegingen vreselijk amateuristisch over kwam. Ondertussen was de “muziek” aangezwollen tot een kakofonie van krijsende baby’s, huilende vrouwen en wild geklepper. Dit maakte het er allemaal niet veel beter op.
Ik vond twee verschillende stukken uit de voorstelling wel heel erg mooi en fascinerend. Als eerste het stuk waarin een van de vrouwen heel langzaam en voorzichtig over planken danst die de twee mannen voor haar opbouwen en waarbij zij dus de grond niet raakt, en als tweede het stuk waaraan een danseres aan haar been in de lucht hangt. Deze twee stukken weken naar mijn gevoel erg af van de rest van de voorstelling. In deze stukken was er een zekere rust aanwezig en ze riepen bij mij een gevoel van moedeloosheid en gevangenschap op. Het stuk op de planken deed mij denken aan een stervende zwaan, vanwege haar armbewegingen, haar voorzichtigheid, rust en wanhopige uitdrukking, maar ook omdat ze zich soms in elkaar liet zakken en dan net niet viel omdat ze opgevangen werd door de mannen. Het stuk in de lucht gaf mij de indruk dat de vrouw weg wilde, maar dat de mannen letterlijk de touwtjes in handen hadden. Ik had ook nog nooit een dans gezien waarin gebruik werd gemaakt van kabels enz. waardoor de dansers ook de mogelijkheid kregen om in de lucht te dansen.
Deze twee stukken zorgden ervoor dat ik iets positiever over de voorstelling ging denken. Jammer vond ik alleen dat hierna weer een doelloos stukje kwam waarin een van de danseressen ging zingen. Ik vind dat dat niet thuishoort in een dansvoorstelling en ik weet ook niet wat het toevoegde aan deze voorstelling. Wat ik wel weer mooi vond waren de kostuums van de dansers: de vrouwen eerst helemaal in het zwart met lange rokken, later in Chinese jurkjes en op het eind in wilde jurkjes met pruiken op. De mannen blijven gekleed in zwarte (spijker)broeken en zwarte blouses. Misschien symboliseert dit wel dat de vrouwen hun mannen ontvluchten, steeds vrijer en zelfstandiger worden en dat de mannen blijven steken.
Maar zoals ik aan het begin al heb gezegd, was ik een beetje teleurgesteld. Het geweld had van mij iets minder gemogen, de dansers kwamen op mij soms amateuristisch over (hoewel ik wel respect heb voor hun conditie, want het is zwaar om zo wild of in de lucht te dansen), de dans bestond voornamelijk uit herhalingen en de voorstelling bezorgde mij een vervelend gevoel. Ik zal niet snel weer naar een voorstelling van Truus Bronkhorst of Marien Jongewaard gaan.