Ik lees de Panorama. Het is 1977.Elvis is dood en Charlie Chaplin ook.Uit de radio klinkt ABBA’s ‘Dancing Queen’.Op weg naar het Waterlooplein denk ik aan iets bruins en oranjes, oranje en bruin. Ik bal mijn vuist. Ik stem rood. Vuurrood. Koop rozen!

Geboren precies in het midden van de jaren ‘60, opgegroeid in de jaren ‘70 en dat maakte me nieuwsgierig naar deze voorstelling over Den Uyl. Vond de rollen wel wat karikaturaal. Toch weten Van den Toorn, Korper en Westenend de karakters heel knap te treffen (geweitjes!). Iets minder vond ik vooral in het begin de zeer aanwezige band, niet omdat ze slecht speelden, integendeel, maar hun positie op het toneel leidde me af van het spel. Ook de wat stijve politieke songteksten en het vertellerige deden me aan de jaren ‘70 denken, daarom één tomaatje.

Het had van mij nog wel wat bozer gemogen. Ik herkende mijzelf in de aanklacht van de verteller, dat hem als kind een maakbare samenleving was beloofd en dat hij nu in een apolitieke en amorele wereld volwassen moet zijn. Het bleef wat in het anecdotische hangen. Mijn mede-publiek was lekker rood en het was een feest van herkenning. Ik was erg tevreden over de muziek. Erg jaren zeventig; klinkt lekker, leuk om te maken maar kan echt niet meer. Net zoiets als het socialisme dus.

Tja. Je moet er van houden zullen we maar zeggen. De kennis met wie ik de theatervoorstelling bezocht en die Den Uyl nog heeft meegemaakt, vermaakte zich kostelijk, maar ik weet het niet hoor. Den Uyl ging dood toen ik zes was. En in deze voorstelling vond ik eigenlijk niks spectaculairs. Het spel is te karikaturaal. De muziek te flauw. De kostuums te standaard. Het verhaal te bekend. De vormgeving te slapjes (hoewel dat veld met rozen wel aardig is). Toch een gewei. Voor de bij vlagen vurige tekst. Maar over het algemeen is de voorstelling zoals de politiek: een hoop geouwehoer dat eigenlijk nergens heen gaat.

Deze voorstelling had zo mooi kunnen zijn, dat was eigenlijk mijn gevoel na afloop. Jammer dat ome Joop maar niet tot leven wilde komen, dat de typetjes te plat waren, de liedteksten veel te slap (we droegen wijde pijpen (10x)) en waarom in godsnaam die verteller die alles nog een haarfijn uitlegde… het is toch toneel!Dit verhaal had meer verdiend!