Het uitgangspunt was aardig. Drie veertigers die elkaar ontmoetten op het arbeidsbureau en een week later samen ober zijn op een feest en dan aan de praat gaan. Maar de uitwerking was minder feestelijk. De zogenaamd dichterlijke teksten hadden een zeer hoog abstractieniveau. Er was ook nog een stem uit een microfoon die onverstaanbaar was, maar dat hoort natuurlijk ook zo. Laten we wel wezen. Deze voorstelling bestond vooral uit prietpraat en geneuzel. De dunne scheidslijn tussen verbeelding en realiteit was waarschijnlijk het Grootste Substantiële Element in deze vertoning. In een poging nietszeggendheid tot ‘diepzinnige’ kunst te verheffen, mag deze voorstelling zeer geslaagd heten. Het gewei is uit respect voor de auteurs.

Er waren eens twee actrices en een acteurs, die hun sporen best wel verdiend hadden. Gouden Plakken en dat soort dingen. Zij dachten: ‘Weet je wat? We vragen een overschatte schrijfster om voor ons een stuk te schrijven. En niemand hoeft erachter te komen waar het over gaat. Als het maar lekker onduidelijk is, en quasi poëtisch.’ Nou, dat kwam goed uit. Wanda Reisel was bereid, en voldeed helemaal aan hun verwachtingen. Het was zelfs nog onbegrijpelijker dan ze hadden gehoopt, en het ging ook nog eens over je plas ophouden en neuken met een hondje. Enig! ‘Weet je wat? We doen ook nog een soort kroontje op. Dan zijn we net engelen in een niemandsland. Dat maakt het ook lekker pretentieus!’ Alleen jammer dat er ook nog publiek komt kijken. Maar ze navelstaarden nog lang en ongelukkig.