Gezien in Drenthe waar het landschap veel mooier is dan die prententieuze video op LCD van twee blinde video kunstenaressen. Het idee is toch belachelijk, dat je naar een piepklein schermpje moet zitten turen terwijl je door het mooiste landschap van Nederland rijdt? Als ik naar beeldschermen wil kijken blijf ik wel thuis, en ga ik zeker niet op reis! Onderwijl dansen de dames een quasi-geil pasje op belegen disco, als ze zich tenminste niet aanstellenals mislukte stewardessen. Als de bus eindelijk stopt,-hetgeen pas kan als die vreselijke video is afgelopen- krijgen we een groene, prikkende en stinkende pij omgeslagen en een bedelstaf om vervolgens in gedwongen devotie tergend langzaam door een bos te wandelen, zonder doel, zonder reden, en vooral: zonder gebeurtenissen. De gebeurtenissen die ontstaan, het tegenkomen van anderen, buitenstaanders en dieren, worden als ‘niet gebeurd’ ontkend in plaats van meegenomen op de reis. Als eindelijk de neo-sjamaan vooraan besluit halt te houden en ik verwacht dat er alsnog iets gaat komen, krijgen we te horen: ‘zo, ga nu maar een plekje voor jezelf zoeken’. Bleeeegh!

Een reis mag je wel zeggen. Een verassende reis. Ik kwam totaal onvoorbereid in de bus en wist al helemaal niet waar de reis naartoe zou gaan. De reis begon pas echt toen we aan de wandeling begonnen in het bos. Stilte. Een innerlijke reis. Ik wist niet dat de stilte zou veel geluid kon maken. Essentie. Bron. Dit zijn een aantal woorden die me te binnen schieten. Wat ik zo bijzonder vond is dat ik zelf deel was van de voorstelling. Een cape, een wandelstok. Een ervaring. Mooi.