Het zag er prachtig uit, dat wel. Oude zolder, boeken, kisten, hobbelpaard, kroonluchter, onder dikke laag spinrag bedolven. Het licht dat van beneden door de reten van een houten vloer scheen. Sprookjesachtig. Licht, geluid, décor: complimenten.
Was het daar maar bij gebleven. Vervolgens kijk je een uur lang naar voorstelling die helemaal voorgekauwd, dichtgeluld, uitgelegd wordt.
Vimala Nijenhuis spant van de drie acteurs wel de kroon wanneer het om slecht acteren gaat. Alle cliché’s trekt ze uit de kast. Geen greintje eigenheid schemert in haar spel door, of het zou haar gebrek aan acteertalent moeten zijn.
Zo duurt een voorstelling inderdaad oneindig lang. Slecht slecht slecht.