Ik vond de voorstelling juist heel goed gespeeld. Het kwam heel echt bij me over. En dat Beate (Eva Duijvestein) aan het begin moest huilen, dat vind ik echt heel erg knap gedaan van haar. Ook vond ik de gezichtsuitdrukkingen in de stiltes van de personages heel erg goed. Jammer vond ik dat het zo ineens afgelopen was. Ja, het einde vond ik een beetje raar… Maar verder mijn complimenten. groetjes Lilian

Zoveel inconsequenties maken de voorstelling niet tastbaar.
De enige die met haar drama wist om te gaan was Anneke Blok. Door zelf meer bezig te zijn met haar been, dan met haar persoonlijke drama, wist ze een personage van vlees en bloed neer te zetten. Zij zorgde ervoor dat ik niet helemaal voor niks was gekomen. De regie was keuzeloos, en dan moet je wél goede acteurs hebben…

Ik vond het echt geweldig!! Aan alle mensen die er kritiek op hebben: Waarom willen jullie meer zien dan je ziet? Voor mij als sociaalangstig persoon was het erg herkenbaar en zeer komisch. Ik hou daar erg van: dat eenvoudige in een tragi-komische stijl. Dan hou ik weer van het leven, omdat het klopt dat niks klopt. Pluim voor de heel subtiele geluiden/muziek. Ik ben heel blij dat mensen nog subtiele voorstellingen durven maken, naast al die overspannen, hysterische, harde voorstellingen, die je af en toe om de oren vliegen. Bedankt!!!

een geweldig toneelstuk. goed gespeeld, goede dialogen. het einde kwam onverwacht, maar dat was juist het mooie. het kunnen blijven boeien van mensen bij een toneelstuk is al moeilijk, maar dit toneelstuk bleef me na afloop ook nog bezighouden. je blijft inderdaad met vragen zitten, maar het proberen op te lossen van die vragen nadat je de voorstelling gezien hebt is fascinerend. Echt knap werk! Eva duijvestein goed werk!

‘Eindstation’ blaast een norse conducteur in mijn oor. Ik was in slaap gevallen en moet noodgedwongen de trein verlaten op een desolaat stationnetje aan het eind van de lijn. De trein vertrekt richting rangeertrerrein en neemt mijn dromen met zich mee. Een soort gelijke ervaring had ik na het stuk ‘De Naam’. Het einde kwam totaal onverwacht en riep meer vragen op dan dat het antwoorden gaf. De antwoorden verdwenen samen met de trein het donkere rangeerterrein op.
Ik was aangenaam verrast door de frisse regie van Jacob Derwig die, met de bewerking van het door Jon Fosse geschreven stuk, een puik regiedebuut aflevert. Hij verdient dan ook een gewei voor het onder de aandacht brengen van deze betrekkelijk onbekende schrijver. Een tweede gewei gaat naar de acteurs Titus Boonstra en Anneke Blok. Titus Boonstra blijkt een groot acteertalent te hebben wat hij af en toe kan laten doorschemeren in de strakke regie van Derwig. Anneke Blok zet op een schrijnende manier de toon van het stuk door als maar te klagen over haar pijn. Hiermee geeft ze het stuk een snufje benauwdheid mee. De tomaat gaat naar Nadja Hüpscher. Als enige haalt zij niet het niveau van haar medeacteurs en heeft de neiging zich te overschreeuwen. Het laatste gewei tenslotte gaat naar Jacob Derwig zelf. Voor het feit dat hij ‘aan’ het toneel is gegaan, nu ook zijn zinnen heeft gezet op regie en bijvoorbeeld niet gekozen heeft voor het edele beroep van conducteur in de koude winterse provincie.

wat een intrigerende voorstelling. het deed erg absurdistisch aan. heb met stijgende verbazing zitten kijken, maar bleef echt constant geboeid. de tomaat is voor zowel lard adrian (niet goed verstaanbaar) als de ‘buik’ van eva duijvestein (die was echt niet hoogzwanger).

Jon Fosse laat het Noorse weerbericht in zijn stuk een paar keer opduiken; ja hoor, de winden waaien daar nog steeds om de literaire rotsen. En in huis heerst ook een schraal klimaat. De zes personages draaien tergend langzaam om elkaar heen. Ze willen wel van alles van elkaar, maar kunnen en durven dat zelfs niet uit te spreken. Heel weinig woorden dus en nog minder daden.
Wát hun verlammende geheimen zijn bleef voor mij goeddeels in het duister, maar hoe benauwend de onderlinge relaties werken, werd glashelder. En dat is tenminste de helft van wat Jacob Derwig met zijn regie naar eigen zeggen bij de toeschouwers wilde bereiken. In zoverre is hij wat mij betreft geslaagd. Net als ik, na het wat moeizame begin, geleidelijk aan in het dragende personage van Eva Duijvestein ben gaan geloven.
Toen ik om een uur of tien na een bezoek aan het herentoilet de levengrote afbeelding van de regisseur als Hamlet in het gezicht keek, wist ik het evenwel zeker. Ja, ik sluit me aan bij al diegenen die hem toch liever óp het toneel zien.