Radio Blanchard is ter ziele. Uit de lucht. Nog wat allerlaatste ademtochtjes, stuiptrekkingen van weleer, dan valt het doek definitief voor Roy en Pia. Herinneringen. In hun universum werd je gezogen, en aldaar werd de kern van je kind-zijn gekielhaald, je onschuld geworgd. Roy verwende U als spook en kwelgeestje. Pia kwam maar niet los van haar Sixth Sense. Zij duwden en trokken totaan het punt waarop het echt niet meer gaat, waarna het niet anders meer kan. En waarachter de moeheid is verschenen, de moed in de schoenen zinkt, een lethargisch bestaan… zwemmende bejaarden en Furby-love. Of zijn ze er al niet meer. U kunt nu nog even afscheid nemen.
Koffie en cake na.

Het is dan toch eindelijk gebeurd; Pia en Roy zijn uit elkaar. Toch is het een schok, net als dat Seki uit De Bus is, je weet het al tijden maar dan is het zover. Ik vond dit deel iets minder dan de vorige daarom een tomaatje, maar een gewei voor ‘With a little help for my friends’ en een hilarische ‘Bohemian Rhapsody’. En een gewei voor Big Brother Tara die in de zaal zat, ze maakte het helemaal af. Misschien kom ik Seki ook wel eens tegen in het theater, lijkt me meer een mime-liefhebber.