minirecensies

De Flat van Jet

Een verdienstelijke poging van de schrijver en van de regisseur om deze klucht boven zijn niveau te tillen. Eigenlijk krijgen we een simpel verhaal voorgeschoteld van Jet (Ingrid Christiaens) die een flat huurt en die gebruikt om haar man Jules (Henk De Bosschere) te bedriegen met Karel (Herman Lemarcq). Karel’s zoon André (Jörgli Maes) wil de flat verhuren aan Natas (Emmily De Bosschere) in de hoop van haar binnen te doen. Natas blijkt ook nog eens een goeie vriendin te zijn van Veertje (Liesbeth Clarysse), de dochter van Jet. Moet ik nog meer vertellen ? Dit is het uitgangspunt voor een goeie ouderwetse deurenkomedie en de schrijver probeert dit naar een hoger niveau te tillen door hier af en toe een soort metatheater van te maken met acteurs die in en uit hun rol stappen en het publiek proberen te betrekken in het stuk.

De regisseur probeert op zijn manier om dit stuk naar een hoger niveau te tillen en dat lijkt aanvankelijk ook te lukken. We zien namelijk een heel mooi decor … zonder deuren. Op de grond staat een geel-zwarte lijn die de woonkamer van het appartement voorstelt. Waar er een deur hoort te zitten, staat een grote gele pijl. Ook de belichting is bij momenten heel mooi. Hij laat bijvoorbeeld ook de acteurs zelf “Tureluut tureluut” zeggen i.p.v. een telefoon echt te doen rinkelen. Idem voor de bel. Heel goed gevonden allemaal. En het mag ook nog eens benadrukt worden wat voor een mooie zaal “De Spikkerelle” in Avelgem wel is. Het is zeer comfortabel zitten en overal in de zaal zie je het podium even goed.

Waar wringt het schoentje dan ? Er zijn drie dingen van levensbelang om goed theater te brengen : een goed verhaal, goede acteurs en een goeie regie. Op de regie valt op zich weinig aan te merken. Het verhaal daarentegen is mager, te mager. Dit is een rasechte deurenkomedie. De auteur mag dan nog zijn best doen om een meerwaarde te creëren door de acteurs op regelmatige tijdstippen uit hun rol te laten treden, het blijft een flauw verhaaltje. En als je dat dan al wil doen, dan heb je toch een aantal goeie acteurs nodig om dit geloofwaardig te brengen. Kortom, mooi om naar te kijken, maar niet goed genoeg gebracht om te blijven boeien. Een kleine blik naar de mensen rondom mij verzekerde mij echter dat er zeker een publiek bestaat voor dit soort theater.

KVSmiley gezien 14/11/2012

Een kluchtige klucht. Het klinkt raar, maar zo laat dit stuk zich mijns inziens het best omschrijven. En wel om de simpele reden dat de personages zich allemaal bewust zijn van het soort verhaal waar ze in spelen. Ze weten dat het een klucht is, en doen daarom de dingen, die men veel in een klucht ziet, zoals veel aschter elkaar aanrennen, deuren tot vervelens toe open en dicht doen, en om de haverklap zich uit een netele situatie moeten kletsen.

Niets nieuws, zult u zeggen. Nou, neem van mij aan, dat is het wel. Zonder het verhaal te verklappen, en daarmee het kijkgenot teniet te doen, kan ik zeggen dat de ironie waarmee de personages elkaar en hun omgeving benaderen, heel verfrissend werkt, en bij vlagen hilarisch is, evenals de dialogen. En het decor is letterlijk van bordkarton…
Voeg daarbij de uiterst capabele acteurs, waaronder enkele uit de sitcom Kinderen Geen Bezwaar, plus hun regisseur en scenarioschrijver, en je hebt een avond schuddebuiken die je nog lang zal heugen. Waarom moet het altijd zo zwaarmoedig? De dagelijkse beslommeringen kunnen wel degelijk om te gieren zijn! Dan ben ik bijna geneigd om mijn hinderlijk bulderende en exclamerende buurman in de zaal te vergeven. Let op de Belgische man, die eigenlijk na de pauze op zou moeten komen, maar dat al voor de pauze doet…

Gaat dat zien! Te verkiezen boven een middagje sofa bij de psychiater.

ME gezien 31/05/2008