Tekst van Esther Gerritsen, dat was eigenlijk de voornaamste/enige reden dat k per se naar De dag en de nacht en de dag na de dood wilde. En vanwege de titel. Maar nu k m gezien heb, vooral vanwege Iwan Walhain. ‘Rudolf redt’ probeert zo aandoenlijk te fungeren als held, lijmer en broer…En ja, de komische elementen werden vooral veroorzaakt door zijn rol, maar die humor balanceerde altijd op t randje van tragiek. De alledaagse dialogen, vooral tussen vader en zoon, die opeens absurd bleken. Pfff. Ik heb genoten. Dit was uh mooi, om maar s n goedbeargumenteerde mening te geven ;)

Het duurde even voordat ik erin kwam maar na de beginmonoloog begon ik de code door te krijgen. Was blij verrast dat een lach en een traan zo dicht bij elkaar kwamen in dit nieuwe stuk van Esther Gerritsen. Prachtig gespeeld door Ko van de Bosch en Marcel Osterop. Ook Iwan Walhain deed aardig mee al had ik wel het gevoel dat hij af en toe op de lach speelde(daarvoor een tomaat). Tenslotte wil ik het toneelbeeld complimenteren door de minimalistische stijl die hier gebezigd werd. Ik snapte alleen niet zo goed waarom de achterwand opvouwbaar was.
Verder hoop ik dat de vissen(Hans en Frans ofzo)niet echt waren

Een nieuwe tekst van Esther Gerritsen, daar moest ik heen. Een vader en zoon verliezen in de nacht hun vrouw/moeder aan de dood, de relatie tussen deze twee is het interesants om te volgen, zeker omdat het spel van de twee acteurs erg goed en overtuigend is (geweien, zeker voor Marcel Osterop). Maar daartegenover staat de oom, die superheld is en de hele wereld redt van haar ondergang, maar niet kan voorkomen dat zijn zus sterft. De superheld is misschien een symbolisch personage dat duidelijk maakt niets de dood kan stoppen, maar in deze voorstelling wordt de superheld een held op sokken (letterlijk en figuurlijk). Ik vond de superheld alleen maar een storende factor, waarschijnlijk een bewuste keuze, want anders laat je Iwan Walhain niet die rol spelen (tomaat).

Prachtige en subtiel gespeelde voorstelling. Aanrader voor het komende seizoen als deze voorstelling op tournee gaat. Gaat dit zien!

De gevolgen van de dood van een naaste zijn vaker onderwerp geweest. Misschien wel te vaak. Toch leverde het dit keer een pakkende voorstelling op. Het helpt natuurlijk als er iets nieuws en verrassends in zit zoals een rouwende broer die polder-batman is. Iets waar Iwan Walhain knap weg mee weet. En dat Ko van den Bosch overtuigend een binnenvettende vader laat zien is ook al nieuw en verrassend (voor mij althans). Maar de nieuwste en grootste verrassing lijkt me toch de puberende slungel van Marcel Ogterop. Top! ‘t Was, kortom, weer genieten geblazen in de Toneelschuur.

Behalve als regisseur en tekstschrijver is Ko van de Bosch ook weer actief als acteur. Naast hem in deze nieuwe Toneelschuurproductie spelen de talentvolle Iwan Walhain en de onbekende Marcel Osterop. Regisseur Alexandra Koch weet goed raad met de drie waarbij het vooral opvalt dat ze Van de Bosch redelijk getemd lijkt te hebben. Ook de jonge Osterop doet het uitstekend als lekker tegendraadse adolescent. De nieuwe toneeltekst van Esther Gerritsen is minder hermetisch dan haar eerdere werk en zelfs met enige goede wil, licht verteerbaar te noemen. Met name in het begin bevat de tekst veel humor. We zien vader en zoon rouwen om de dood van moeder. Walhain, broer van de overledene, is een soort Superman die als Rudolf de mensen redt, behalve zijn zuster dus. Dat zou immers nepotisme zijn. Hij is vooral bliksemafleider tussen vader en zoon die het beiden op hun eigen manier moeilijk hebben zonder dat het er dik boven op ligt. De vader-zoon scènes zijn mooi en zeer herkenbaar zonder clichématig te worden. De ontroering zit vooral in wat ze niet zeggen. Tekst, spel en regie zijn goed in balans,gave voorstelling.