Ik ben diep ontgoocheld in mijn heer Dirk Tanghe, ik ben altijd een groot fan van hem geweest maar wat hij nu laat zien is ronduit een blamage. Een voorliefde voor mooie jongetjes van deze regisseur is alom bekend en hij is lang niet de enige in ons theaterlandschap, maar wat er hier in zijn kamer vertoond wordt is ronduit genant. Elisa Beuger is de enige die enig acteer ervaring heeft en opgeleid is, dat is zeer merkbaar en zij houdt zich staande. De twee heren (jongetjes) zijn van de straat geplukt en menig callboy zou het er beter vanaf brengen. Een leuk experiment maar niet toonbaar. Het ziet er prachtig uit maar een film kan je doorspoelen maar dit is puur voyeurisme en je kan enkel de ogen sluiten en hopen dat het snel voorbij gaat, een reggisseur die uit zo’n enorm aanbod van goed geschoolde en zeer talentvolle acteurs kan kiezen en dan aan het werk gaat met een stel slechte amateurs lijkt mij niet de bedoeling van subsidie. Ik vind het jammer dit te moeten schrijven want was juist altijd zeer verrast door de inventiviteit van de Paardenkathedraal en de prachtige voorstellingen. Er is nog hoop!!!

Coucou c’est nous is een stuk met de intensiteit die we van Dirk Tanghe gewend zijn. Het wordt gespeeld in zijn na de brand weer herstelde werkkamer, waarin langs de muur dertig stoelen zijn neergezet voor het publiek. Er wordt geen gebruik gemaakt van theaterlicht, maar van het licht dat van buiten valt, en van de invallende duisternis. Vandaar dat het stuk pas om negen uur begint. De hele situatie is bijzonder intiem. Intimiteit is ook wat de drie jonge spelers ook met een grote vanzelfsprekendheid overdragen. De atmosfeer van het stuk is prachtig loom, en leidt even tergend als onopgemerkt naar de korte eruptie tegen het eind.
De ontspannen loomheid wordt vooral gedragen door Elisa Beuger. Haar tegenspelers Joram Schmidt en Joris Maussen hebben geen professionele achtergrond, en vooral bij Joram, hoe prachtig hij ook is, blijft dat bespeurbaar. Des te bewonderenswaardiger dat Dirk Tanghe dit niveau toch weer heeft weten te bereiken. Maar het is Elisa Beuger die zich tegelijkertijd wat terughoudt om de anderen niet van de vloer te spelen, en onderwijl de boog spant, de anderen ongemerkt leidt, met haar kracht omspant - zoals ook eigenlijk het verhaal van het stuk wil.