De limbodans onderlangs de lat van de kiezer/kijker/staker van de laatste jaren is om kotsmisselijk van te worden. Gisteravond heb ik bij Brodders in Arms van toneelgroep Alaska een beetje verlichting gevonden voor het verdriet om mijn land. Al die dingen waar je dat gare, ontevreden gevoel van krijgt, kreeg van de voorstelling een dikke rode clownsneus opgedrukt en grote groene flapschoenen aangetrokken. Barend en Van Dorp, ‘het mediacircus’, het verschijnsel dat in Nederland voor ieder onontplooit initiatief al geld gereserveerd is (zelfs voor een toekomstige revolutie bestaat al een laatje met geld - wat een weelde toch eigenlijk!), het feit dat de regering Bush het internationaal strafhof in Den Haag niet heeft erkend en de mogelijkheid om Amerikanen met geweld uit den Haag te bevrijden hebben open gelaten… De schrijfster heeft mij zonder meer geholpen om deze ‘hete herfst’ (braak) door te komen.
Alaska hoefde niet te imponeren met de vorm. Af en toe hing er zelfs een klokhuis achtige kleinkunstsfeer over het podium. Dat was niet erg, want de vele grappen spraken voortdurend het beoordelingsvermogen aan. Wel rammelde de voorstelling in een paar scènes. Zelfs soldaat Victor (gespeeld door Maria Kraakman - halleluja wat een talent) moest zich af en toe opnieuw orienteren. Verder vond ik dat de voorstelling zich iets meer sferische had mogen ontwikkelen en vond ik de ‘leuke liedjes voor de afwisseling’ onnodig. De dramaturgie ontsteeg het niveau van dit soort truucs, zonder meer, en ook tijdens de scenes zelf was iedereen zich ruimschoots aan het amuseren.

Vier geweien voor de vier spelers, één voor de regie en één voor de tekst. Een heerlijke komedie, met harde uitspraken! Ga zo door Alaska! P.

Een prachtige voorstelling. De voorstelling biedt een actuele maatschappij kritische blik met enorm veel humor. Ik had nog niet eerder iets van dit gezelschap gezien, maar ik ga ze voortaan volgen. GA DIT ZIEN!

Het komt voor dat jonge theatermakers je diep ontroeren door hun perfecte inzicht in hoe de maatschappij en de wereld in elkaar zitten en de creativiteit waarmee ze de gevestigde orde door elkaar schudden. Dat is wat ik heb gezien en gevoeld in het nieuwe stuk van toneelgroep Alaska, getiteld: “Brodders in arms”. De première vond plaats in theater de Kikker in Utrecht en het was de eerste voorstelling die dit veelbelovende jonge gezelschap geheel op eigen kracht maakte.
Dit nieuwe stuk van Marijke Schermer gaat over de maakbaarheid van de politicus in onze moderne tijd. Arthur Donker (gespeeld door Olaf Malmberg) is de gedoodverfde opvolger van de partijleider van de liberale partij. Zijn broer Victor (Maria Kraakman) heeft een eigen radiozender en Arthur ervaart aan den lijve wat de macht van de media betekent voor een politicus. Daarnaast speelt nog een heel andere kwestie en dat is de relatie tussen de broers Donker. Naast Arthur en Victor maken we kennis met broer Jacob (Jan Kruit) en zijn vriendin Emma (Dagmar Slagmolen). Marijke Schermer zou Marijke Schermer niet zijn als het niet ging over dichtbij relaties, in dit geval tussen de drie broers.
Met behulp van eigentijdse attributen wordt een surrealistisch theaterstuk neergezet dat geen theaterliefhebber mag missen.

Een theateravond zoals een theateravond moet zijn. Wat een fantastische voorstelling! Van het begin tot het einde heb ik genoten, gelachen, en me helemaal mee laten slepen met de personages en met mij de zaal. Een juweeltje. Een gewei voor het prachtige toneelspel van de jonge actrice Dagmar Vermolen, een gewei voor de fantastische regie, wat een vondsten! Een gewei voor de fantastische teksten. Een gewei voor het decor. Een gewei voor de geweldige muziek (o.a. één fantastisch nummer waarbij ik het bescheurde van het lachen) en absoluut een verdiend gewei voor de techniek, die ongetwijfeld veel werk heeft moeten verrichten om deze complexe voorstelling smetteloos te laten verlopen.