waarom mogen er slechts 6 geweien… jeetje.. ik kon met moeite mijn tranen binnen houden.. wat een theaterervaring… ik ben nog steeds beetje stil van Orly resp Schiphol….

Het maximum van zes geweien is veel te weinig voor deze magistrale performance van de beste acteur van Nederland. Zijn naam is J.E.R.O.E.N W.I.L.L.E.M.S.
Na de kleinere zaal van Oostpool nu op de plek waar deze voorstelling nog meer tot zin recht komt: een uitverkochte stadsschouwburg Amsterdam.

Willems interpreteert Brel, maar op zo’n manier dat ik veel begrijp van de legendarische performances van Brel.
Willems zingt en speelt elk chanson, elke zin, elke noot, volledig uit, maar meestal door schijnbaar nonchalant niet zo veel te doen, maar ondertussen!
Met een klein gebaar en soms een groot, proef je al in zijn mimiek en houding de versregel die gezongen gaat worden. In elk lied wordt een toneelstuk van drie uur samengeperst tot een performance van een minuut of drie. En dat een keer of tien (?) achter mekaar. Wat een superieure klasse. Tranen en Kippenvel. Een groot verzoek aan de makers om méééér!

Jammer dat er geen gouden gewei bestaat, anders zou ik die nog toevoegen. Met afstand de beste nederlandse acteur die ook nog tranen in je ogen en rillingen op je rug zingt.
Magistraal!!!!

Prachtig, prachtig. Bijna te mooi om waar te zijn. Wat een emotie, ingetogenheid, rauwheid, humor. Zéér genoten.

Ik ben nog steeds onder de indruk van de vertolking van de schitterende liedteksten door Jeroen Willems. Eigenlijk helemaal niets op aante merken .. alleen dat ruim 5 kwartier wel snel waren afgelopen. Helaas zijn ale voorstellingen uitverkocht. Zet dit programma a.u.b. nog een keer op het repertoire….

Prachtige dubbelvoorstelling, eerst toneel dan zang ingetogen begeleid door piano, accordeon, bas en slagwerkmuziek. Jeroen Willems heeft niet veel nodig om een sfeer neer te zetten en situatie uit te beelden, een gebaar, een houding, is voldoende.
Ongehinderd door enige kennis over of van de liederen van Brel in het nederlands, heb ik de poëzie van de teksten en de muziek, intens ervaren.
Weldadig was de stilte die het publiek aanhield na sommige ontroerende vertolkingen van Jeroen Willems.

“Brel, de zoete oorlog”, een theaterconcert, drukt de flyer ons op het hart en oh, wat drukt de voorstelling op het hart!
Een oudere vlaamse dame zit met haar hondje in een fauteuil tegen een achterwand van twee etages bloemetjesbehang. Alsof de flat waarin zij woont is opengebroken zit zij daar verlaten en stil. Bij vrijwel iedere poging om op te staan zakt zij weer terug in de fauteuil, het hondje roerloos in haar schoot liggend. Al rokend vertelt ze van haar leven, haar liefdes, hoe ze van alles heeft leren houden (yoghurt!), ondanks het feit dat het niet was zoals het had moeten zijn. Niet zoals Brel het leven bezong, maar ja “die ligt nu daar maar op zijn eiland”. Jeroen Willems speelt weer vanuit iedere vezel van zijn lichaam. Aan z’n manier van lopen zou je denken dat hij bijna aan een nieuwe heup toe is, maar nee, bij het oplopen van vier muzikanten transformeert hij zich rap in een levenslustige zanger. Weg behang, weg ouderwets dramaturgische samenhang, maar het is schitterend! Hij acteert de teksten van Brel op miniformaat. In zijn ogen zie je de scheidende minnaars op Schiphol, de volhardendheid bij het wachten op Mathilde, de handoek op zijn heupen en de herinneringen aan zijn jeugd… Woord voor woord werden we meegesleept, happend naar adem tussen het lachen en huilen, zo snel ging het voorbij. Bevlogen verlieten we de zaal, nog een keer!!!