De Roovers deed deze voorstelling, naar een tv-scenario van Dennis Potter, al eens in het theater. Gewoon in een zaal dus. Nu, zeven jaar later, hebben ze het omgewerkt tot locatieproject. Eerst voor Oerol, en daarna vanaf vrijdag 2 juli de Zomer van Antwerpen.

Engeland, 1943. Jongens van zeven (Dennis Potter is van 1935) dagen andere jongens van zeven uit met stoere spelletjes, pesten de zwakste. Meisjes van diezelfde leeftijd testen elkaar in een traditioneel vader en moedertje. De oorlog speelt als achtergrond en inspiratie voortdurend mee.

De zeven acteurs staan niet met hun rug naar de zandheuvel zoals ik hier (bij De Wulp) verwachtte. Met als uitblinkers Sara De Bosschere (Audrey) en Koen De Graeve (Peter), die het meest overtuigend kind zijn, maken ze gebruik van het gevarieerde landschap tegenover die heuvel (waar wij dus met onze rug naartoe zitten). Ze rennen voortdurend rond, gebruiken elke boom, elke struik en elke oneffenheid van het terrein (dankzij de zendmicrofoons gaat dat prima).

Ik kan me haast niet voorstellen dat het verhaal (en de opzet van Dennis Potter om volwassenen kinderen te laten spelen) in de zaal net zo goed tot zijn recht kwam als in deze ideale omgeving voor kinderspel. Zoals De Roovers het hier aanpakt, met een goede tekst (die ook nog eens ergens over gaat), met een optimaal op de locatie toegesneden enscenering, en met een bepaald niet gemakzuchtige maar wel toegankelijke manier van acteren. Ja, zo zie ik het graag. Als ik op zo’n oncomfortabele harde bank zit. Met een deken om me heen geslagen tegen de koude noordenwind.

Dennis Potter maakte TV-kunst. Met veel betoverend Forest of Dean en de angsten, gruwelen en beklemmingen van een WOII kindertijd. Dat geldt zeker voor zijn Blue-Remembered Hills uit ‘79. De (zeven) Roovers leveren er nu een sobere maar boeiende en indringende toneelversie van af. Overeenkomstig de wens van de meester met volwassenen die overtuigend zevenjarige kinderen spelen. En die zo invoelbaar maken hoe je in die periode onzeker, gretig en vol verwachting de onveilige wereld binnenstapt. Lof.

Toen ik na afloop de prachtige aankondigingsposter zag, was ik verbaasd te zien dat dit stuk door Dennis Potter geschreven was. Potter (o.a. de Bitterzoet!), die ik ken als dubbelzinnig speler met feit en fictie, heeft met BRH een eenduidig coming of age stuk geschreven over een stel opgroeiende Engelse kinderen tijdens WO2. Of nou ja, achteraf, in de kroeg, pratend met mensen die ‘het’ wel hebben gezien, zag ik inderdaad de parallel met de wrede spelletjes die kinderen spelen en het afschuwelijke slagveld waar hun vaders in de geallieerde linies terecht waren gekomen. Maar tijdens de voorstelling kon ik vooral genieten van het goede spel van een de Vlamingen en het prachtige decor. Vermaakt, ja; genoten, tja; nagedacht, neuh. En dat terwijl ik de Roovers ken als een immer maatschappijkritisch gezelschap waar je na afloop niet anders kan dan er wat van vinden. Maar van Blue Remembered Hills vond ik niet zoveel. Rondrennende kids (ze waren Engels, nietwaar) en hun dilemma’s over de dooie eekhoorn, de ontsnapte macaroni (italiaanse krijgsgevangene) en ontluikende etcetera waren voor mij te subtiel. Of ik ben te bot, dat kan ook. Inderdaad ja, achteraf, in de kroeg, zie ik ‘het’ ook. Rationeel. Maar ik wil tijdens een voorstelling in mijn kop EN in mijn kloten geraakt worden, en mijn kloten zijn schromelijk verwaarloosd. Dat vind ik dan jammer. Persoonlijk. Dus daarom een tomaatje. Gewei voor het spel, het decor en het respect voor Potter en de Roovers. Maar hopelijk snijdt de volgende voorstelling weer wat meer (hout).