Eind december ging ik naar de jongerenvoorstelling “Oresteia” van Bloedgroep O, een samenwerkingverband tussen Toneelgroep Amsterdam en twee scholen, in het decor van de “grote” Oresteia. Maar deze vond ik beter. Toch vond ik geen enkele plek (Toneelgroep Amsterdam heeft op haar site geen hoekje voor deze prachtvoorstelling)om mijn enthousiasme te ventileren, tot ik gisteren Mooser werd. Goed, het is drie maanden later en het voelt als een wel erg zijwaartse beweging, maar dan staat het tenminste ergens. Deze voorstelling, bewerkt door Leon Voorberg en geregisseerd door Leon Voorberg en Maartje Ghijsen, speelde maar 2 of 3 keer in de Stadsschouwburg maar het was een juweel. De opening, een dronken jongen die de zaal tot gejuich opzweepte – je wist niet waarvoor – was meteen raak en je zat meteen op de punt van je stoel. De opvatting van het koor als een “forum van tijdgenoten” was ook al zo raak, de oeroude tekst wordt bevraagd door jongeren van nu, mooie personages die met elkaar over het gespeelde debatteerden, met prikkelende meningen. En zo ging het door, je viel van de ene verbazing in de andere. De jongeren hadden een bewonderenswaardige tekstbehandeling en waren ook fysiek ijzersterk. Een speciale vermelding voor het meisje dat Klytaimnestra speelde en de jongen met het hilarische bodeverhaal. Wat een bewerking, en wat een regie, als je dit complexe stuk, het oudste overgeleverde stuk theater, kunt laten klinken alsof het gisteren geschreven is, zoveel pakkende beelden vindt en onervaren mensen dit laat neerzetten! Ik was er met mijn dochter van dertien, en die wilde meteen weer. Jammer dat niet meer mensen dit hebben kunnen zien.