Misschienw waren mijn verwachtingen te hoog gespannen na de positieve recensies, maar wat viel dit tegen. Een stuk geheel verzand in vorm, die dan ook nog eens inconsequent wordt toegepast. Mooie vondsten (zoals het uitstrooien van de aarde) gerekt tot het oneindige, met geen enkel ander effect dan geirriteerd op de stoelen schuivend publiek. Heddy Lester weet nog enigszins te overtuigen in haar rol, de andere acteurs lijken meer bezig met het stileren van hun spel dan het overbrengen van hun emoties met als dramatisch dieptepunt de volkomen overbodige rol van Mo Marcus. Alba streeft naar eigen zeggen naar grensverleggend en eigen theater; voorlopig blijven ze steken in een vorm die Erik Vos al 30 jaar geleden introduceerde. Vos is verder gegaan in zijn zoektocht, Alba blijft steken in de tuinaarde. (SJS)

Een tomaat voor het missen van een vallend mes, welke dus niet viel!
Verder een fantastische voorstelling. Een voorstelling die heerlijk traag op gang komt. Een van de mooiste scenes vond ik het uitstrooien van het zand / land. Zwaar puffend onder de muggen en vliegen. Erg mooi geacteerd, mooi de tijd er voor genomen. Ik zat een beetje angstig op de stoel het zand gaat alle kanten op, ook deels een beetje in het publiek. De moeder, de vader, de bruidegom, de dienstmeid en Leonardo spelen wat mij betreft strek en overtuigend. Vond het wel wat lastig om de karakters van het begin helder voor ogen te krijgen. Samenvattend een mooie beeldende en onderhoudende voorstelling. Mooi licht en mooie kostuums. Wel verassend om zo de grote zaal van Frascati binnen te komen, een arena setting. Een dorpsplein, goed gevonden!!!

Prachtige voorstelling van dit Spaanse Blut und Boden stuk. Je denkt misschien: “die Lorca-figuren zijn allemaal freaks, wat koop ik ervoor”, maar deze voorstelling kreeg het met gemak voor elkaar om je te helpen herinneren aan een paar basisbehoeften van de mens: gezondheid en eer. En ook aan het feit dat passie in staat is deze kwetsbare behoeften te verteren als een hyena zijn rottend aas.
Misschien overdreven die Spanjaarden een beetje, maar in een heldere wereld leefden ze wel. Helder als de bloedrode maan in deze heldere, beeldende enscenering.

Een traktatie voor iedere relatie!
Met een behoorlijk portie tegenzin werd ik gisteravond door mijn vrouw mee gesleurd naar het Haagse Theater aan het Spui om daar de voorstelling De Bloedbruiloft van theaterhuis Alba te gaan zien. De zaal van het theater was omgebouwd tot een soort van arena, speelvlak geheel in het middel en het publiek er rond om heen. Tot op dit moment, bijna 24 uur later ben ik nog steeds bezig met deze bijzondere voorstelling. Wat een feest, of beter een drama der herkenning. Wat een cast met Mike Libanon als knaller. Wij hebben hem wel vaker in het theater gezien, maar hier speelt hij werkelijk de sterren van de hemel. Zo eenzaam te midden van zijn collega acteurs, zo intens alleen, zo hemels mooi gespeeld! Echt een boeiende voorstelling welke je vanaf het begin tot aan het eind bezig blijft houden, een zuigende voorstelling. Fantastische zangpartijen een glaasje citroensap voor het publiek, echt de traktatie voor iedere relatie. Hier moet je doorheen, dit moet je gaan zien. Had voor ons langer mogen duren, 1 uur en een kwartier. De meeste acteurs kende ik van tevoren niet (vandaar m’n eerdere tegenzin), maar ik ben tot op heden daar nog steeds verbaasd over. Hoe is dit mogelijk? Zij spelen zo sterk en geloofwaardig. Heddy Lester in de rol bloed bitch, ik voelde haar haat, haar verbetenheid, zuur zuur. Misschien vandaar de citroensap?