Kale fabriekshal. Twee giga-halogeenschijnwerpers op de vloer, die lange schaduwen werpen. Drie/vier stoelachtige voorwerpen op hetspeelvlak. Diagonaal geplaatste tribune met publiek. Aan de rand van het speelvlak 4 spelers. In het midden van het speelvlak, op een van de stoelen, een naakte actrice. De actrice staat op en danst. Zonder geluid. Tien minuten lang. De andere acteurs kijken zwijgend toe. ‘Oedipus’ is begonnen. De acteurs lopen op blote voeten. Die eneactrice is naakt en blijft naakt. Zeventig minuten nonstop…teksten, minimale beweging… summier heen-en-weer-geloop. Je hoort het gebouw ademen, kraken als de temparatuur daalt. Treinen rijden langs. Een helicopter vliegt over. Mijn medelijden met de actrice die naakt soms een kwartier bewegingsloos op een stoel zit bij 15 graden celsius neemt toe. Na 70 minuten dooft het licht. De voorstelling is afgelopen. Ik heb een tot op het bot uitgeklede versie van de Oedipus gezien. Een ‘reis rond de wereld in 80 dagen - maar dan in 80 minuten’. Bijna een ‘uittreksel’ van het toneelstuk, zoals we op de HBS uit tijdgebrek uittreksels lazen van de boeken die we voor deboekenlijst moesten lezen. Was het spannend? Mwoahhhhh. Indrukwekkend?Mwoahhhhhh. Mooi? Mowahhhhhhh. Heb ik een impressie gekregen van wat Jan Decorte mij wil zeggen? Mwoahhhhhhh. Conclusie: Leuk om te zien, vooral voor middelbare scholieren, omdat ze dan in 70 minuten weer een leuk stuk kunnen toevoegen aan hun boekenlijst. Maar heeft Jan Decorte zijn faam waargemaakt? Mwoahhhhh…… O ja. Tijdens het applaus kreeg de naakte actrice een paardendeken omgeslagen van een van haar collega’s. Kreeg de voorstelling toch nog een emotioneel moment……