Het is jammer voor Judith, die reuze haar best doet en alles keurig heeft verzorgd en afgewerkt (licht, geluid en vormgeving prima in orde)- maar dit is een tenenkrommende voorstelling. Met een witgemaakt gezicht in een strak zwart pakje bellen blazen en verbaasd kijken hoe mooi ze glanzen en zweven kan echt niet meer. Mooie voorwerpen uit een tasje of een kistje halen en met grote ogen en open mond spelen dat het een hele verrassing is wat je nu weer ziet, grrr, dat kun je geen enkel publiek meer aandoen. Het lijkt op wat heel vroeger mîme heette, maar zelfs als een persiflage van iets uit de jaren vijftig kan het echt niet meer. En het was niet eens een persiflage, maar bloedserieus bedoeld: een niet te volgen symbolisch en wereldverbeterend verhaal zonder hoogte- of dieptepunten, zonder werkelijke dramatische spanning, een scheutje Kleine Prins, een scheutje Beeldende Kunst, een scheutje Ecologie, maar alles bij elkaar iets dat verschikkelijk VERZONNEN bleef, helemaal uit het hoofd kwam en ook nog ontzettend GETONEELSPEELD werd. Alles werd gedemonstreerd, alles kreeg hetzelfde nadrukkelijke zeikerige tempo. Erg mis. Erg eerstejaars. Iemand begon tien minuten voor het einde te klappen in de hoop dat het afgelopen was. Maar nee hoor.