Als het verhaal van Verdi’s opera Aida nog niet overbekend was, dan kent inmiddels het grote publiek de lovestory wel dankzij de Van den Ende-musical van een aantal jaar geleden.
De Ethiopische prinses Aida wordt tijdens de oorlog tussen Ethiopië en Egypte tot slavin gemaakt van Amneris, de dochter van de farao. Beide vrouwen zijn verliefd op de Egyptische legeraanvoerder Radames. Hoewel Radames de liefde van Aida beantwoordt, heeft hun liefde geen kans van slagen.

Een cd van Aida heb ik al jaren in huis, en met veel plezier heb ik de gezwollen opera altijd over mij heen laten denderen. De uitvoering van Stichting Internationale Opera Producties heeft veel van dat plezier teniet gedaan.
Een Radames met een Pavarottibuik en Chippendalekapsel, Aida die als slavin een groen zijden pakje draagt dat ik zelfs met een verdubbeling van mijn salaris nog niet zou kunnen betalen en om een onverklaarbare reden na de pauze een regenjas draagt, en een Amneris die verdacht veel op Patty Brard lijkt, dat is nog tot daar aan toe. Maar regisseur en kostuumontwerper hebben flink de plank misgeslagen.
Het verhaal is naar het heden verplaatst waardoor alle magie verloren gaat. Het koor lijkt een verzameling KLM-stewardessen, 19e-eeuwse arbeidersvrouwen en nazisoldaten. De casting had niet slechter gekund. Aida is duidelijk jaren ouder dan haar vader, en de mannelijke hoofdrolspeler heeft hetzelfde acteervermogen als Piet Veerman die Sailin’ Home zingt. Alles bij elkaar een schertsvertoning die Verdi onwaardig is.