Aha, weer een onvervalste autistische Dood Paard voorstelling. Na een half uur denk je “Mijn hemel, hoe hou ik dit in Godsnaam nog een uur uit” en dan ineens, floep is het afgelopen. Veel mensen liepen weg, maar de club die over bleef, was supergeconcentreerd en savoureerde de gedachten. De kabouter-anekdote was echt on acid. Ach die grote zaal, dat lukt ze wel. Vooral Gillis lijkt er helemaal klaar voor.