ITs, het Internationaal Theaterschoolfestival (2008)

Dit vond ik dus te gek. Hoera voor deze voorstelling. Simpel uitgangspunt (hoe leg je contact met je publiek / medemens / iemand die je leuk vindt) super tof en origineel uitgewerkt. Een soort ‘50 ways to say hello’. Lekker fysiek ook. Extra gewei voor de ‘ik probeer iets te zeggen, maar het lukt niet’ dans van Bram van der Heijden. Indrukwekkend staaltje bewegingskunst. Vond actrice Isil Vos ook heel goed. En de technicus, die zich er lekker tegen aan bemoeide, niet te vergeten. Na afloop, ergens op straat, prompt contact gelegd met een wild vreemde. Wat kan theater toch cool zijn. Dank u.

Van deze voorstelling kreeg ik onwijze pijn aan mijn kop. Een tomaat daarvoor. Hoewel ik het eindeloos rammen op muurpanelen, tegen de tijd dat het echt serieus te lang aan het duren was, wel weer begon te waarderen. Dat ging behoorlijk richting ‘van de pot gerukt’, en daar hou ik wel van. Een gewei dus. De voorstelling schept verwachtingen, maar maakt die vervolgens niet waar. Het blijft allemaal te veel hangen in een ‘idee’, wat mij betreft.

Interessante combi van beeldende kunst, mime en dans. Bijzonder oogstrelend ook, zonder dat het ergerlijk wordt (zo van: ooohh wat is het allemaal moooooooi). Veel ruimte voor expressiviteit en persoonlijkheid van de spelers / bewegers (dat mis ik altijd bij dans, eh nou ja, ik ga eigenlijk nooit naar dans omdat ik daar dus helemaal niet van hou, haha). Vond het heel autonoom en raakte enorm gesteld op iedereen en ook op het publiek. Dat vind ik altijd apart als dat gebeurt.

Vooral de moeite waard omdat Joeri Vos erin speelt.
Ik vind hem een heel bijzonder acteur - ik ken momenteel geen andere Nederlandse akteur die zo ontspannen op het toneel rondloopt en daardoor steeds weer verrassende creatieve keuzes maakt. Alleen in emotioneel opzicht komt hij nog tekort, vind ik, maar verder gewoon heel erg leuk om naar te kijken.
Verder vond ik het niet geweldig. Best heftig stuk, maar het raakte me niet.

Ik had hier veel van verwacht, omdat ik de andere stukken die ik van Lucas de Man heb gezien erg mooi vond.
Maar het viel tegen.
Te boodschapperig en te saai akteren.
Het zingende meisje en de jongen die liefde zocht, maar steeds weer in elkaar werd geslagen, krijgen geweien van me.

Omdat die andere voorstellingen van de regie-opleiding zo tegenvielen had ik weinig verwachtingen, maar dit stuk was enig! Het begon al met de zaal binnengaan, goddank geen gewacht op een kluitje voor de deur om maar een goeie plaats te krijgen, maar ontspannen naar binnen via een andere zaal,heel veel te zien, beetje zoeken waar moet ik nou zijn en dan een plek vinden en naar de rennende, dansende, springende akteurs kijken en naar het binnenkomende, zoekende publiek, minstens zo leuk.
Er zat niet echt een verhaal in, dat had wel wat meer gemogen van me, maar het was echt zo leuk om naar te kijken, genieten van het levendige spel, echt spel. Mooie beelden, het laatste beeld echt superverrassend en het stuk raakte me.
Ik heb gehoord dat de regisseur van deze voorstelling de Ton Lutz-prijs heeft gewonnen. Leuk!