Op hoop van troost bestaat uit een serie van zes korte voorstellingen, waarvan in de maand maart het eerste deel, onder de noemer ´geloof´, te zien is. De hele serie bevat een aantal onwaarschijnlijke ontmoetingen. Zo was ik getuige van een ontmoeting tussen God en Lucifer en vervolgens Freud en God.

Door het goede spel van Bas Keijzer (die alle leidende rollen speelt) is het een aardige voorstelling. Vooral de dialogen tussen Pentheus en Dionysos doet hij heel sterk.

Het is altijd fijn als er een lied gebruikt wordt dat je kent. In dit geval was het ‘The Partisan’, dat ik ken in de uitvoering van 16 Horsepower. Toepasselijk nummer….

Als je student bent en afkomstig uit de bourgeoisie moet je maar voor het partijblad schrijven. Vinden zijn superieuren. Maar Hugo is romanticus, hij wil aan gewapende acties deelnemen.

Gedateerd middelbare schooltoneel. Waarom moet deze voorstelling de speelplekken in de kleine zaal opsouperen? Onbegrijpelijk wat men in deze regisseur ziet. Saai, cliche, niks vernieuwends.

Porgy Franssen speelt de titelrol en hij schittert op het toneel. De jonge acteurs Roos Drenth (Roxane) en Bob Wind (Christian) geven hem goed tegenspel, maar de ervaring wint hier.

Natuurlijk is “Cyrano” der dagen zat, een beetje sleets en van andere tijden. Maar dit maal vallen toch vooral de bekoringen van sierlijke grootspraak en elegante liefdesverklaringen op.

Kijk in de spiegel. Zeg: “Dag, Cyrano.” Want al heb je niet zo’n belachelijke neus als hij, je hebt je beslist wel eens te min gevoeld voor degene die je liefhad.

Prachtige voorstelling, mooie vormgeving in kleur, decor en licht. Goed spel waardoor de teksten blijven boeien!

De regie is saai, het spel, ook van Porgy Franssen, is matig en de lappen teksten zijn eindeloos. Slaap ligt al na twintig minuten op de loer. Niet om door te komen.