Het steeds terugkerende zinnetje ‘mijn vader komt me halen’ is eigenlijk genoeg als verwijzing naar de film. Een acteur tegen het eind ook daadwerkelijk die vader te laten spelen is overbodig. Dat geldt ook voor de andere scènes die bijna letterlijk uit Idioterne komen. Overbodig. Het zijn er maar een paar overigens.

Olmak is een Turks woord met negen betekenissen waaronder zijn, staan en vallen. Melih Gencboyaci heeft een voorstelling gemaakt waar drie (mime-)spelers precies dat doen. Ze bewegen zich voort op spitzen en dat kost ze soms zichtbaar moeite. Ze worstelen, ze vallen en ze staan weer op. Er is veel emotie en er wordt veel strijd geleverd.

In ‘Welk Stuk? deelt Laura van Dolron elke avond het podium met een (voor haar tot op het laatste moment onbekende) ander. Iemand die niet weet in welk stuk hij of zij staat. De voorstelling die ik zie is de laatste van de reeks. Eerdere gasten waren onder meer Beppe Costa, Eelco Smits en Dion Vincken.

Marjolijn van Heemstra is theoloog. Ik heb vooroordelen over theologen. Maar dat zijn dus vooroordelen, want dit was echt een heel leuk en energiek meisje. Haar voorstelling gaat over wonderen en hoe die te ervaren. Hoe het ongrijpbare grijpbaar te maken. Van Dolron-achtig worden Newton en Edison erbij gehaald, maar Marjolijn Heemstra is genoeg zichzelf.

Alweer de vierde goede voorstelling van die Van Dolron dit jaar presenteert. Je kan je als maker slechter profileren. Dit keer over wereldpolitiek en het neo-conservatisme.

Goeie solo van Sabri, de voorstelling rijmde mooi met het een zaal verder gespeelde Is.Man. Weer hartstocht en moord en arabisch gezang en derwisj-dansen.

Ik kan me helemaal vinden in de andere minirecensies. “Oogverblindend” had een heel interessant project kunnen worden.

Ik vond het raar dat de hele voorstelling in het Engels was als het toch alleen maar Nederlanders zijn die het maken.

Wauw. Wat een heftige, fysieke ervaring is dit zeg.