Moose - Productiehuis Frascati

Als Gekken, Laura van Dolron (22/04/2009)

RiRo — Tue, 28 Apr 2009 17:35:25 +0000

Het steeds terugkerende zinnetje ‘mijn vader komt me halen’ is eigenlijk genoeg als verwijzing naar de film. Een acteur tegen het eind ook daadwerkelijk die vader te laten spelen is overbodig. Dat geldt ook voor de andere scènes die bijna letterlijk uit Idioterne komen. Overbodig. Het zijn er maar een paar overigens.

Want Van Dolron weet in het overgrote deel van haar voorstelling nou juist zonder die directe verwijzingen te overtuigen. Juist door het thema van de film naar haar eigen idioom te vertalen. Het idioom dat ze vooral in Babyboomers en Welk Stuk heeft onderzocht. Dus met dat voor haar zo kenmerkende jongleren met ‘acteren’ en ‘jezelf zijn’. Precies daarmee weet ze te fascineren èn te irriteren. Precies daarmee weet ze die af en toe bijna ondraaglijke combinatie op te roepen van je ertoe aangetrokken voelen en er een hevige aversie bij ervaren. De combinatie die ook Von Trier bewerkstelligt met zijn film.

Het wezenlijke, dat wat het kijken naar de film zo ongemakkelijk maakt, houdt ze in stand. Terwijl ze er nauwelijks uit citeert. Dat vind ik heel knap.

Olmak, Productiehuis Frascati (22/04/2009)

Jeanine — Fri, 24 Apr 2009 10:50:06 +0000

Olmak is een Turks woord met negen betekenissen waaronder zijn, staan en vallen. Melih Gencboyaci heeft een voorstelling gemaakt waar drie (mime-)spelers precies dat doen. Ze bewegen zich voort op spitzen en dat kost ze soms zichtbaar moeite. Ze worstelen, ze vallen en ze staan weer op. Er is veel emotie en er wordt veel strijd geleverd. Er is pijn, prachtige muziek en er worden vraagtekens gezet bij wat echt is en wat niet. Een hele bijzondere voorstelling.

Welk stuk?, Productiehuis Frascati (12/12/2008)

RiRo — Sun, 14 Dec 2008 19:29:13 +0000

In ‘Welk Stuk? deelt Laura van Dolron elke avond het podium met een (voor haar tot op het laatste moment onbekende) ander. Iemand die niet weet in welk stuk hij of zij staat. De voorstelling die ik zie is de laatste van de reeks. Eerdere gasten waren onder meer Beppe Costa, Eelco Smits en Dion Vincken. Van Dolron begint de voorstelling zo: ‘Lieve onbekende acteur, ik wil je vragen om je als een takje door de rivier te laten meenemen, dan ben ik de rivier.’ Als na een minuut of tien de acteur van de avond van achter een gordijn te voorschijn komt, volgt een heel komisch, maar ook heel spannend spel, waarbij de zin ‘Wilfred Takken staat in een cirkel en weet niet eens hoe hij moet staan’, de enige woorden van de gastacteur zelf zijn. De rest van zijn tekst wordt hem steeds door Van Dolron gesouffleerd. Die opmerking over de lichtcirkel is zijn antwoord (tijdens de voorstelling waarin hij speelt) op haar vraag hoe hij zijn recensie in NRC Handelsblad zou beginnen. Wilfred Takken is een openbaring als acteur. Hij schittert als hij, in de rol van Sartre, de opdracht van Van Dolron uitvoert om in een explosie van vrijheid hijgend op de grond te eindigen. Met het enige wat er op het toneel te vinden is, een stoel, draait hij als een kogelslingeraar rond tot hij zijn evenwicht verliest en naar adem snakkend neervalt. Natuurlijk, Van Dolron controleert en manipuleert de voorstelling, maar door de soms onvoorspelbare reacties van Takken blijft het voortdurend verrassend. Heel geslaagd theater is dit. Ik heb er enorm van genoten.

Het Meer, Marjolijn van Heemstra (06/11/2008)

Vanessa — Thu, 06 Nov 2008 22:09:41 +0000

Marjolijn van Heemstra is theoloog. Ik heb vooroordelen over theologen. Maar dat zijn dus vooroordelen, want dit was echt een heel leuk en energiek meisje. Haar voorstelling gaat over wonderen en hoe die te ervaren. Hoe het ongrijpbare grijpbaar te maken. Van Dolron-achtig worden Newton en Edison erbij gehaald, maar Marjolijn Heemstra is genoeg zichzelf. We (= Heemstra en publiek) hebben aan het eind de stilte opgenomen en weer afgeluisterd om te horen wat er niet is en daardoor juist misschien wel. Dat was gezellig. En ik weet nu dat er een mini zandwoestijn midden in mijn hoofd zit.

Laatste Nachtmerrie, Laura van Dolron, Productiehuis Frascati (05/06/2007)

Simber — Tue, 12 Jun 2007 12:47:21 +0000

Alweer de vierde goede voorstelling van die Van Dolron dit jaar presenteert. Je kan je als maker slechter profileren. Dit keer over wereldpolitiek en het neo-conservatisme. Van Dolron’s stijl blijf geraffineerd en intelligent en door steeds consequent de bodem onder alle beweringen, uitgangspunten en idealisme weg te graven beschrijft ze effectief het ideologische drijfzand van deze tijd.

Mohammed en Omnya, Sabri Saad El Hamus, Productiehuis Frascati (13/01/2007)

Simber — Tue, 16 Jan 2007 13:03:13 +0000

Goeie solo van Sabri, de voorstelling rijmde mooi met het een zaal verder gespeelde Is.Man. Weer hartstocht en moord en arabisch gezang en derwisj-dansen. De verbinding met de islam zit in dit tweede deel van Pax Islamica volgens mij vooral in de gelukzalige liefde die de nabijheid van God oplevert, waardoor je niet anders dan medelijden en liefde kunt voelen voor degene die jou vermoord en je lijk verminkt.

Oogverblindend, Productiehuis Frascati, Cyrus Frisch (26/05/2005)

Tue, 31 May 2005 14:13:16 +0000

Ik kan me helemaal vinden in de andere minirecensies. “Oogverblindend” had een heel interessant project kunnen worden. Een controversiele filmregisseur en een ex-soapie die samen een voorstelling gaan maken over wat-er-allemaal-mis-is-met-de-wereld. Maar deze voorstelling is helaas nu juist daar een voorbeeld van geworden.
Wat me vooral stoorde was hoe weinig er geprobeerd werd het publiek te betrekken bij het drama. Een dik uur Georgina Verbaan als timide muisje aan de telefoon is heel filmisch, maar als theaterstuk mislukt. Het feit dat “Oogverblindend” op een podium staat voegt niks toe. Er is nergens sprake van interactie, noch tussen acteurs (want aan telefoon), noch tussen actrice en publiek. En dat maakt dat je je als toeschouwer totaal buitengesloten voelt.
Wel een geweitje voor de vormgeving, die erg goed een uitgewoond Amsterdams flatje weergaf. Maar waarom moest het allemaal zo naturalistisch? Er is verder niks in de voorstelling die een naturalistische houding rechtvaardigt. De tekst is te opgeblazen met boude anekdotes over de-schoonheid-in-het-abjecte. En Verbaans spel is ook nauwelijks naturalistisch te noemen. Daar is haar Engels te woordenboekerig en niet spreektalerig genoeg voor.
Een ander geweitje voor Rene van Asten, die door de telefoon toch wel erg geloofwaardig overkomt als Argentijnse arts.
En voor de rest niks dan tomaten. Niet omdat ik graag soapies affik, niet omdat ik het met Moose eens ben die Cyrus Frisch ook een gevaarlijke gek vinden, maar vanwege Frascati. Als dit hun nieuwe productiebeleid is, blijf ik voortaan weg.

Oogverblindend, Productiehuis Frascati (27/05/2005)

Mon, 30 May 2005 08:47:41 +0000

Ik vond het raar dat de hele voorstelling in het Engels was als het toch alleen maar Nederlanders zijn die het maken. Maar toch had dan Georgina Verbaan in ieder geval niet een slecht Nederlands accent als ze Engels sprak, dus een gewei.
Maar anderhalf uur lang een zielig meisje aan de telefoon in een hoekje op het podium vraagt wel veel van het publiek, en ik vond het dan ook al snel saai worden. Allemaal mensen om mij heen zaten ook te schuifelen en te kuchen en te gapen, en dat zegt toch wel veel over hoe aantrekkelijk een voorstelling op het publiek over komt.
En de tekst is ook wel erg saai: er wordt niks gedaan, het zijn alleen maar verhaaltjes over aftrekkende junkies, doodvriezende zwervers en dokters die zelfmoord plegen. Gaap!

Gharb, Cyrus Frisch, Productiehuis Frascati (26/01/2004)

Tue, 27 Jan 2004 09:57:15 +0000

Wauw. Wat een heftige, fysieke ervaring is dit zeg.
De tekst is poetisch en gevaarlijk, het spel is zeer geconcentreerd en muzikaal, het dekor prachtig en het slotbeeld brand zich in je kop alsof het erin geetst wordt met een hete naald.
Na afloop blijft de zaal zitten. Wat is hier gebeurd.
Gharb marokkaans voor het westen waar de zon ondergaat, de duisternis waar je op andere zintuigen moet vertrouwen. Inderdaad. Meer uitleggen zou zonde zijn. Gaat het zien!