Twee prachtige voorstellingen die zo in elkaars verlengde liggen, dat ze samen in één recensie kunnen. Wat ze bieden?

Wat moet ik nog zeggen? Dat ‘een Pierre Bokma’ hier niet aan kan tippen? Tekst en spel zijn weergaloos. Geen enkel zwak moment kent deze voorstelling. Ik was aangedaan, gelukkig en dankbaar.

Gister in de Brakke Grond en overweldigende voorstelling gezien. Walvismuziek van Peter de Graef. Ik kende deze Belgische acteur niet, maar gister heeft hij me helemaal voor hem gewonnen.

Ik vond Peter De Graef altijd al een geweldig acteur en auteur dus ik ben al bevooroordeeld.

Wat een brok in de keel op momenten. Tot tweemaal toe helemaal vol geschoten tijdens een voorstelling die toch vooral ook luchtig en komsich is.

Een voorstelling van een theatermaker in hart en nieren! Met nagenoeg NIKS zegt deze man alles. De voorstelling begint met de vraag: Wat kan ik er nog aan toevoegen?

De moeilijkheid bij een monoloog is dat de (natuurlijke) spanning tussen meerdere personages op het toneel ontbreekt.

Amsterdam moet zich schamen, met moeite 50 mensen in de zaal.

Twee prachtige voorstellingen die zo in elkaars verlengde liggen, dat ze samen in één recensie kunnen. Wat ze bieden?