Kleine voorstelling over grote dingen. En over rondjes draaien.

Hoofdpersonage heeft sterk last van verlatingsangst en het blijkt maar weer dat jongetjes daar veel minder gevoelig voor zijn dan meisjes.

Weer een erg goed idee van Lotte van den Berg om ons op een andere manier naar de wereld te laten kijken. We zitten in een grote doos op het Janskerkhof en kijken door een groot raam naar buiten.

Zes acteurs, drie generaties, ieder met z’n gebrek, net als de stoelen die allemaal op hun eigen manier stuk zijn, maar die allemaal nog prima bruikbaar blijken om op te zitten.

Dit was mooi, dit was zonder woorden, dit was ook triest en dit had ook de ondergaande zon. Waardig opvolger van Het Mensenmuseum. Niet missen.

Prima voorstelling, mooie sfeer. Eigenzinnig en grappig. Is goed blijven hangen, aanstekelijk spel ook.

Voorsteling is minder kwetsbaar en dan eerder jeugdtheater van Lotte, dus ik blijf een beetje met lege handen staan.

Hè, wat een leuke voorstelling. Ik wou dat ik zo mooi kon vliegen.

Ik vond het zo erg dat ik in de pauze ben weggegaan.

Een erg kleine zangeres; een boom die zich stuiptrekkend bevrijd en naar het ITs vertrekt; een dansende Derwisj; een opa en oma; soms lijken de Regiedagen net een film van David Lynch.