Hmmmm tja de nieuwe van Hans Teeuwen he. Wat kun je er van verwachten… Ikzelf had al wel wat stukjes gezien in Toomler, toen hij een beetje aan het try-outen was, dus ik was wel voorbereid. De voorstelling was superleuk, echt helemaal Hans Teeuwen. Absurdisme voert dus zeker de boventoon. Alleen wat mij een beetje opvalt: er zit geen stijgende lijn in de voorstellingen van Hans. Ook geen neergaande, het blijft ontzettend leuk wat hij doet, maar ik krijg de indruk dat hij het allemaal wel best vind zo. Vandaar het tomaatje. Maar ja, voor de echte liefhebbers, en daar ben ik er een van, een absolute aanrader. Zeker gaan kijken dus!!

Na een indrukwekkende Othello bewijst Ivo van Hove opnieuw dat hij een regisseur is van internationale allure. Ditmaal zijn alle ‘ondersteunende’ maar fraai gebruikte middelen als video, vormgeving, licht en geluid minder dominant. Het voetlicht is aan de acteurs en de schrijver O’Neill. Over Rouw siert Electra hangt inderdaad de rijke ‘freudiaanse’ voorgeschiedenis van een beklemmend gezinsleven. Ook die symboliek is weer volop aanwezig in de details die het ‘m doen: de schoenen, lakens, de bedtafel en stoel. Maar van Hove verrijkt het stuk met de vorm en het ritme van de filmische suspense van een whodunnit, zijn het de geesten van het huis of de dwangneuroses van de jongste generatie. Of is het een botsing tussen de suspense van Hitchcock en de ‘nouvelle violence’ van Pulp Fiction. Grijs is het toneelbeeld, rauw vleesgekleurd zijn de kleuren van Janni Goslinga, Jochum ten Haaf en Halina Reijn. Wat een overgangen, wat een prestatie. Een pluim.

Ik had wel het een en ander over de voorstelling gehoord maar dan zit je tenminste lekker op scherp als het begint. En het begon veelbelovend maar… dit bleek ook nep en fake (thema was er dan nog wel) te zijn want deze voorstelling verdient de gouden drol voor dit seizoen.
Wat een aaneenschakkeling van niks niks en nergens, en dan ook nog slecht gespeeld ook. De presentator(?) wisselde van nicht naar zichzelf(?) weer naar nicht en toen werd hem gevraagd of hij met dat Duitse accent (slecht Duits accent trouwens) wilde stoppen omdat iedereen toch wel door had dat het niet echt was! Wat een Niksvoorstelling!!!

Deze voorstelling duurt voor mij bijna 4 jaar. In die vier jaar is ‘t Barreland verschrikkelijk goed geworden. Goed in het bewerken van onspeelbaar materiaal, goed in het uitdelen van worstjes en heel goed in spelen. Echte tooneelspeulers; variété, de monoloog, verkleedpartijen, ze kunnen het met zoveel gemak dat het niet eens meer opvalt, hoe veelzijdig ze zijn. Stiekum is de voorstelling behoorlijk opruiend, maar een vermoeid Fras 1 wordt er weinig revolutionair van.

Deze voorstelling verdient een essay zoals in De Groene van 23 oktober jl. of bij www.loekzonneveld.nl. Steriel intellectualisme, benepen spitsburgerij, opportunisme, gewelddadigheid, rancune, hebzucht - de Weense samenleving van driekwart eeuw geleden lijkt verdomd echt en verdomd actueel bij ‘t Barre Land. Maar goed, dit is een minirecensie en die moet uiteaard beknopt. Dus vandaar: “Hou je van toneel en heb je ‘Hoofd zonder Wereld’ nog niet gezien? Nou, haast je of schaam je!”.

Mijn eerste MacBeth ooit is er niet één om te veel woorden aan vuil te maken. Deze kortste tragedie van Shakespeare was door de verstilling en vertraging toch nog ellendig lang. Er leek geen einde aan te komen. De lange busreis (Rotterdam-Groningen) was de acteurs blijkbaar slecht bekomen, gezien het belabberde spel. De voorstelling speelde zich te veel af achter op het toneel, in slechte belichting en bijna onverstaanbaar. Eén gewei voor het mooie effect van de kinderhandjes en de silhouet tekeningen na iedere moord op de vloer.

De Stokerij, nooit van gehoord? Klopt, een nieuw gezelschap, bestaande uit drie dames, die vanuit hun muzikale achtergrond een absurd muziektheaterstuk neerzetten. Verfrissend, prachtige stemmen en een heel verrassend slot! Gaan zien!

“Ik zit op een duintop. Het duingras hoor je waaien. De wind blaast door mijn haren. Het zonnetje schijnt, maar allang niet zo fel meer. De herfst staat voor de deur. En ook al zijn de golven woest. Het geraas maakt me rustig.” Dit is geen beschrijving van een herfstwandeling over het strand, maar een indruk van wat ik fantaseerde bij de voorstelling. In A Land van David Weber Krebs.
Ongeveer 30 mensen, zo van de straat geplukt, komen stuk voor stuk op, staren een tijd het publiek in en draaien zich vervolgens om naar een witte, lege achterwand. En na een tijd gaan ze ook weer stuk voor stuk af. Een uur lang hetzelfde beeld op het toneel. Dezelfde performance. Want een toneelstuk kan ik het niet noemen.
Het idee is zo slecht nog niet eens. De toeschouwer kijkt over de schouder van de figurant naar zijn denkbeeldige landschap, geprojecteerd op de achterwand. Zo krijg je van 30 doodnormale mensen een indruk. Je vraagt je af: waar zou die oudere meneer zich nu wanen? En waar denkt die vrolijke mevrouw aan? Een boeiend idee. Als het overkomt.
En daar schortte het aan. De figuranten waren niet in staat - logisch, want daar komt nogal wat acteren bij kijken - om het publiek te activeren. De stap van het begrijpen van de bedoeling (fantaseren van landschappen) en het ook daadwerkelijk doen, is nogal een grote stap. En dan gaan we er nog vanuit dat iedereen begreep wat de bedoeling was, wat ook niet het geval was…..
Het ik-wil-weggevoel maakte zich van veel toeschouwers meester. Jammer, maar begrijpelijk. Het idee kan nog zo mooi lijken, maar het boeit niet voldoende om een uur lang naar te kijken. Een gewei voor de vast en zeker goede intentie. Tomaten voor de uitwerking.

Dit is een goed voorbeeld van hoe je mensen die normaal niet van toneel houden het toch leuk kan laten vinden. Veel cabaretesk gepraat tegen het publiek, herkenbare figuren (Ronald McDonald, de teletubbies, Sint en Piet), inspelen op de actualiteit (Balkenende is tegen koninklijke satire) etc. Dat slaat aan en ik moet zeggen dat ik erg gelachen heb. Wat knap is is dat het verhaal van Faust waarop de voorstelling is gebaseerd hierdoor echt gaat leven. En dat de domheid en oppervlakkigheid van de moderne maatschappij (waar dus met dit soort theater op wordt ingespeeld) er ook weer flink van langs krijgt. Jammer dat de CKV-ers achterin en op het balkon het toch niet helemaal trekken en dat het NNT er daarom (?) voor heeft gekozen om het pianorecital van de laatste tien minuten alleen voor het echt geinteresseerde publiek te doen. Dat maakte het einde nogal chaotisch.

Sorry, kan iemand mij vertellen waarom dit gemaakt moest worden? Bladvulling, hip gedoe, onzin! Jammer hoor, ik had er veel van verwacht. Volgende keer iets wat een noodzaak heeft graag…