Moose - Toneelhuis

Onder de vulkaan, Toneelhuis (07/12/2009)

RiRo — Thu, 10 Dec 2009 15:20:39 +0000

Even denk ik dat het iets technisch is. Dat het is omdat ik Yvonne, de vrouw van de consul, alleen indirect hoor. Terwijl de veel hardere stemmen van de mannen, de consul zelf en de anderen, me niet alleen via het zendertje bereiken maar ook ouderwets rechtstreeks. Maar dat is het niet. Want de door Katelijne Damen fluisterzacht uitgesproken woorden hebben ook iets etherisch, iets vluchtigs. Terwijl Josse De Pauw, de consul, en de twee andere mannen veel aardser overkomen.

Door dat ijle stemgeluid en de afstandelijke lichaamstaal heb ik af en toe het idee dat het verhaal wordt verteld vanuit de geestverschijning van Yvonne. Terwijl ik uit de voorstellingsinformatie weet dat Bert Luppes (Jacques, de jeugdvriend van de consul) daar heel anders over denkt. Want die zegt: ‘Voor mijn gevoel speelt de voorstelling zich af in het hoofd van de consul.’

Ik heb het boek niet gelezen (en de film niet gezien) ik moet dus behoorlijk had werken. Want er is veel tekst. In wat toch vooral een vertelvoorstelling met plaatjes is. Natuurlijk ziet het er mooi uit, prachtig zelfs. Ik verwacht inmiddels niet anders van Guy Cassiers. Maar de voorstelling doet me niet veel. En voor Bert Luppes op het podium mag het dan lijken op een visualisering van wat zich in het hoofd van de consul afspeelt. Hij hoort niet wat ik in de zaal hoor.

Onder de vulkaan, Toneelhuis (04/12/2009)

Jeanine — Sun, 06 Dec 2009 12:08:52 +0000

Dat Guy Cassiers in Mexico is geweest om opnames te maken voor deze voorstelling is niet aan de beelden zelf te zien (die zouden ook zomaar ergens anders gemaakt kunnen zijn) maar dat heeft waarschijnlijk wel invloed gehad op de broeierige sfeer die op het toneel hangt. Op een ogenschijnlijk verbluffend eenvoudige manier is het klassieke boek omgezet in een hallucinerend stuk over liefde en onmacht. Josse de Pauw is fenomenaal als de consul die gedoemd is ten onder te gaan maar rechtop blijft staan tot het einde. De vele beelden worden ingenieus gebruikt: na de zoveelste discussie met zijn vriend gaat de consul af, dwars door het beeld van een drankkast. Prachtig.

Winterverblijf, Toneelhuis (12/01/2008)

Sun, 13 Jan 2008 22:02:27 +0000

Even voor Vanessa; waarom is de schouwburg nou ineens weer een rukplek? Omdat die voorstelling van Lotte van den Berg daar speelt en er niet in past ofzo? Ik vond Winterverblijf een lange, taaie zit. In het begin dreigt het allemaal te persoonlijk te worden, maar het eind is het juist niet persoonlijk genoeg en verzandt de boel in heilig gedoe met figuranten, De Ruimte en de (voor mij) oninteressante vraag wat echt is in theater en wat niet? Wat kan mij het schelen of iets echt is, zolang het me maar ontroert, laat lachen of irriteert… De integriteit van de maakster is opvallend en prijzenswaardig, maar wordt er door haarzelf met haar speechje in het begin ook wel erg bovenop gelegd. Uiteindelijk weet de voorstelling niet goed wat ‘ie wil zijn. En als je kanonnen als Heuer en Roofthooft aan boord hebt, vind ik dat je beter van hun expertise gebruik kan maken dan dit bangige aanschurken tegen hun talent.

Winterverblijf, Toneelhuis (14/12/2007)

Floortje — Mon, 31 Dec 2007 16:12:50 +0000

In deze donkere dagen, waar bezinning, zingeving en lucht van gebraad heerlijk mixen, denk ik terug aan Winterverblijf, de nieuwe Lotte van den Berg. Er waren na de vorstelling vuurkorfen en gluhwein. Deze gezelligheid compenseerde de eenzaamheid, mislukking en dwarsheid van de avond maar weinig. Veel grote onderwerpen en gedachten, kleine handelingen. Publiek en voorstelling komen er niet uit. Na de perfecte compositie Stillen, nu een essayistische poging. Verdomd interessant, gaat u vooral verder, ik loop graag een stukje met u op.

mefisto forever, toneelhuis (12/12/2006)

colson — Wed, 13 Dec 2006 13:19:21 +0000

Het aan de werkelijkheid ontleende vehaal is van Klaus Mann. Het betreft een kunstenaar die, met het nobele doel zijn stiel ( toneel) tegen het politieke kwaad te beschermen, met die gruwelijke tegenstanders begint te marchanderen. Uiteindelijk gaat niet alleen hij zelf moreel, maar feitelijk ook zijn theatergezelschap aan de daarmee samenhangende dilemma’s ten onder.

Natuurlijk Tom Lanoye leverde de meesterlijke teksten voor deze bewerking. Ook nu weer. Ze klinken prachtig, ze zeggen wat en ze schuiven naadloos in elkaar.
En Guy Cassiers is natuurlijk een groots regisseur. Maar nu mag gezegd worden dat hij zijn voorganger Luc Perceval naar de kroon begint te steken. Wat een fascinerend voorstelling heeft hij er van gemaakt. Twee voorstellingen eigenlijk. Een visueel spectaculair proces van artistieke corruptie vóór kwart voor tien en een wat kalere eindafrekening na kwart óver tien.

Ja en dat betekent dat de mensen die het toneelbeeld bedacht en uitgevoerd hebben, ook minstens een lauwerkrans verdienen. Dit keer is er geen orgie van uitgestalde technische mogelijkheden Het is daarentegen indrukwekkend maar levert toch vooral veel toegevoegde informatie.

Lang leve het Vlaamse toneel.

Mefisto forever, Toneelhuis (03/12/2006)

dai-bode — Tue, 05 Dec 2006 23:37:37 +0000

Het Gouden Gewei is voor deze voorstelling! Dit was echt een hoogtepunt. Ik vind het één van de besten van Guy Cassiers. Prachtig geensceneerd, fantastische tekst van Lannoye, geweldig geacteerd en technisch áf. Hoe lukt het hem toch steeds weer om prachtige vondsten zo naturel in een voorstelling te krijgen, zonder dat het een trucje wordt of obligaat kunstzinnig. Ademloos wordt je meegezogen, vanaf het begin met een vreemde actualiteit tot de groteskheid tegen het einde. Je kan haarfijn meevoelen hoe een mens van de ene in de andere situatie terecht komt, door eigen keuzes, en dan toch terechtkomt in iets dat op zich nooit de keuze zou zijn. Maar dan is het te laat. Wijze lessen in deze tijden. Totaaltheater van de bovenste plank. Door zo’n voorstelling weet je weer waar het allemaal ook alweer om ging in het theater. Niet te missen.

kortstond, toneelhuis, Abke Haring (04/03/2005)

Thu, 10 Mar 2005 22:36:55 +0000

Merde! Wat een dikke voorstelling… Dat Abke Haring een goede actrice was, wist ik al, maar dat ze er daarnaast als schrijfster en regisseur zo’n knallende voorstelling uit weet te poepen is zeer bewonderingswaardig. Jan Bijvoet is altijd een feest om naar te kijken, maar Koen van Kaam…och, ach. Weet de Nederlandse overheid wel dat ze zo’n onwaarschijnlijk goede Hollandse acteur in de vreemde (Vlaanderen) laten werken? Gillend, spugend, kotsend kwamen zijn teksten er uiteindelijk uit. Zelden een acteur zo kapot zien gaan op de bühne. Waar ‘t over ging? Verkrachting, moeder-zoonrelaties, zoiets. Maar ‘t ging vooral over ons, over mensen die gedwongen zijn met elkaar samen te leven en elkaar kapot moeten maken. En er was ook vette techno mensen! En de vormgeving was ook heel mooi èn functioneel. Ik bedoel maar.

het kouwe kind, toneelhuis (10/02/2005)

Fri, 11 Feb 2005 23:17:21 +0000

Een mooie voorstelling, die de moeite waard was om naar Antwerpen af te reizen. Een beklemmend bijzonder toneelstuk.
Waar de afstandelijkheid tussen de familieleden nog eens door de spiegels werden benadrukt.

L. King of Pain, Toneelhuis (11/09/2002)

Sat, 21 Sep 2002 11:45:51 +0000

Onzin op grote schaal. Eurosoep. Pretentieus gewouwel. King Lear is king Lear en dit geëxperimenteer met grapkens en grollekens, een liedje hier een danske daar draagt heus niet bij tot het “schrijnend” resultaat waar hier zo graag mee wordt gekokketeerd. Perceval recycleert truuks die hij jaren geleden met de Blauwe Maandag Cie meesterlijk hanteerde dankzij de acteurs. Nu zien we slechts kopieën van de meesters van weleer.

L. King of Pain, Toneelhuis (11/09/2002)

LWR — Thu, 12 Sep 2002 08:10:27 +0000

Indrukwekkende voorstelling waarin de waanzin, maar vooral de liefde waarmee die waanzin in dit geval wordt omringd, wordt verbeeld. Het verhaal van Lear en dat van een verwarde oude man zijn twee werkelijkheden die naast elkaar overeind blijven. Lear wordt omringd door narren, waarvan met name Wim Opbrouck erg geestig is. Maar wat het meest bijblijft is de ongelooflijk grote liefde van bijna alle personages voor de Lear-figuur. Indrukwekkend.