Moose - De Roovers

Blue Remembered Hills, De Roovers (18/06/2010)

RiRo — Sun, 20 Jun 2010 17:56:27 +0000

De Roovers deed deze voorstelling, naar een tv-scenario van Dennis Potter, al eens in het theater. Gewoon in een zaal dus. Nu, zeven jaar later, hebben ze het omgewerkt tot locatieproject. Eerst voor Oerol, en daarna vanaf vrijdag 2 juli de Zomer van Antwerpen.

Engeland, 1943. Jongens van zeven (Dennis Potter is van 1935) dagen andere jongens van zeven uit met stoere spelletjes, pesten de zwakste. Meisjes van diezelfde leeftijd testen elkaar in een traditioneel vader en moedertje. De oorlog speelt als achtergrond en inspiratie voortdurend mee.

De zeven acteurs staan niet met hun rug naar de zandheuvel zoals ik hier (bij De Wulp) verwachtte. Met als uitblinkers Sara De Bosschere (Audrey) en Koen De Graeve (Peter), die het meest overtuigend kind zijn, maken ze gebruik van het gevarieerde landschap tegenover die heuvel (waar wij dus met onze rug naartoe zitten). Ze rennen voortdurend rond, gebruiken elke boom, elke struik en elke oneffenheid van het terrein (dankzij de zendmicrofoons gaat dat prima).

Ik kan me haast niet voorstellen dat het verhaal (en de opzet van Dennis Potter om volwassenen kinderen te laten spelen) in de zaal net zo goed tot zijn recht kwam als in deze ideale omgeving voor kinderspel. Zoals De Roovers het hier aanpakt, met een goede tekst (die ook nog eens ergens over gaat), met een optimaal op de locatie toegesneden enscenering, en met een bepaald niet gemakzuchtige maar wel toegankelijke manier van acteren. Ja, zo zie ik het graag. Als ik op zo’n oncomfortabele harde bank zit. Met een deken om me heen geslagen tegen de koude noordenwind.

Spelen met vuur, De Roovers (20/04/2009)

colson — Tue, 21 Apr 2009 17:09:45 +0000

Een driehoeksverhouding waarbij de kortsluitingen schijnbaar letterlijk kunnen worden genomen en een vracht gebroken aardewerk de scherven van het geluk concretiseren.

August Strindberg zal vermoedelijk nooit hebben gedroomd van de vormgeving die De Roovers aan zijn stuk hebben gegeven.

Maar boeiend was het wel. Knap ook. Met, onder andere, een erg fascinerende Sara de Bosschere.

Dus eigenlijk is het best wel vreemd dat niettemin de zieleroerselen en emoties van de hoofdpersonen mij toch niet echt raakten.

Quills, De Roovers (06/11/2008)

colson — Thu, 06 Nov 2008 16:05:58 +0000

Quills zijn de ganzeveren waarmee de Markies de Sade schrijft. En dat doet-ie. Samengevat: je kunt het beter beschrijven dan bedrijven.

De Roovers maken er iets moois van. Met een geweldige Peter Gorissen in de rol van een voorlezende, sardonische, verleidende en monkelende De Sade.

Hij levert aanvankelijk schriftelijk, later mondeling verslag van de donkerste kanten van de menselijke ziel. Zijn verslagen vinden veel aftrek, omdat hetzelfde kwaad blijkbaar in zijn lezers huist.

Ontneem de schijver zijn pen, of ganzenveer in dit geval, en het ontaardt in grand guignol. Althans dat maakt de schijver van Quills, Doug Wright ervan.

Het gezelschap illustreert dat en kleedt dat aan ( en uit) met een uitbarsting van taal en morele polemiek. Pakkend, heel pakkend.

Misschien is het ook een aanmoediging om toch nog maar eens de beduimelde pagina’s van De Sades werken op te slaan.

Maria Stuart, De Roovers (07/04/2000)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:19:16 +0000

Leuke voorstelling, de twee zuster staan mooi tegenover elkaar en Stuart wordt echt opwindend kwaad, ik snap wel wat al die heren in haar zien. Het blijft allemaal wel wat luchtig, vooral het dansen met opgezette dieren is hilarisch. Hoewel ik daar hard om gelachen heb toch een tomaat, het is namelijk een tragedie en er viel wat mij betreft wat te veel te lachen het tweede deel. Verder ook een tomaat voor de stomme jongeren in de zaal, die tijdens de voorstelling vooral veel met elkaar hebben gepraat en knapperige koekjes gingen eten. Soms vind ik het erg leuk, dat Rick-van-der-Ploeg-publiek dat zich nergens wat van aan trekt, maar vanavond dus niet.

Maria Stuart, De Roovers (07/04/2000)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:19:16 +0000

Leuke entr’actes, maar wat die nou toevoegden bleef mij duister. Het stuk zelf stak er wat bleekjes bij af.

joe's ark, de roovers (20/11/2007)

colson — Wed, 21 Nov 2007 11:21:42 +0000

Dennis Potter is één van mijn dode idolen. Dat de Roovers met één van zijn vroege (1971)successen ,”Joe’s Ark”, komen, neemt me voor hen in. Dat deden ze een paar jaar geleden trouwens al met “Blue remember hills”.

Joe wordt getroffend door “de ongelooflijke slechtheid van het opperwezen” -zoals een andere dode held, Karel van het Reve ooit zei. Hij is zowel een Noach (hij heeft een dierenwinkel in het door stromende regen doorweekte Wales) als een Job (contact met z’n zoon verloren, vrouw overleden en de jonge dochter ligt stervend een verdieping hoger).

Alleen, anders ddan de Bijbelse figuren, komt niet het niet op de pootjes terecht. Zijn dochter gaat woedend en opstandig naar haar einde ( “kus m’n kloten!”). Geslagen komt ook Joe in opstand tegen zijn God die de onbarmhartigheid en onrechtvaardigheid die hem treft toe staat. Maar met een paar positieve veranderingen: de arts helpt de dochter bij haar zelfdoding, vader en zoon verzoenen zich en de valse troost van opperwezens wordt afgezworen.

De Roovers doen in een heel erg sober decor iets heel moois: een stilzittend Joe imponeert drie kwartier. En hij wordt omringd door een groots vertoon van acteren door collega’s.

Ditmaal verliet ik niet blij, maar ontroerd Theater Kikker. En dat na een stuk met een thema dat, naar ik dacht, definitief verleden tijd was.

Merg, De Roovers (12/12/2006)

eswé — Thu, 14 Dec 2006 23:17:55 +0000

Vier acteurs, een pianist, wat vlotte tekst en een goed basisverhaal voor een dramatische voorstelling: man gaat dood tenzij broer merg afstaat, maar broer kan nooit nee zeggen dus kan je zoiets eigenlijk niet vragen. Of toch wel. Of niet.
Goed dilemma. Wat kijvende wijven erbij en je bent een heel eind.
Of toch niet?
Er kwam hier wat minder uit de verf dan er voor de spelers in zit (theater kikker had een nabespreking geregeld, dank!). Misschien was het te vlot, of te losjes; misschien ook was het juist niet abstract genoeg. Wel dapper, van dit gezelschap zonder regisseur, om van deze operatekst (want dat bleek het te zijn! aangevuld met wat flarden van ander werk van Judith Herzberg) een toneelstuk te willen maken.
Operatekst dus. Met regels als:
De ene heeft een grote wrat
En zo heeft iedereen wel wat

Ik bijvoorbeeld, had geen vervelende avond. Wat nadenken, met de spelers, over een dilemma - het kan slechter.
Aardig spul toch, toneel.

Alcestis - The Goat Song, De Roovers (02/02/2006)

Thu, 02 Feb 2006 23:47:56 +0000

De tragedie van Euripides in de bewerking van de Engelse dichter Ted Hughes ligt aan de basis van deze heldere en indrukwekkende voorstelling. Wat gebeurt er? Admetos, de succesvolle, jonge koning moet sterven. De goden zijn jaloers. Beschermheer Apollo, ‘een ijle idioot uit de hemel’, verzint er wat op. Admetos mag leven als een ander zich in zijn plaats bereid verklaart. Niemand wil, alleen zijn vrouw Alcestis. Dit is niet de bedoeling. Admetos is ontroostbaar. Hij voelt zich schuldig, had hij dit kunnen voorkomen? De geschiedenis van Hughes en zijn vrouw Sylvia Plath schemert door de tekst heen, wat het stuk aangrijpend en van alle tijden maakt. Komt op ‘actionman’ en boezemvriend Heracles, die, aanvankelijk de droeve stemming met zijn gesnoef verstorend, over een klein hartje beschikt en uit eigen ervaring Admetos de mogelijkheid van nieuw geluk voorhoudt. Schitterend gespeeld en geregisseerd. Alleen die akelige lichtschakel! Ik schrok steeds weer… Dat was niet nodig…

De Wilde Eend, De Roovers (16/02/2005)

Iwein — Thu, 17 Feb 2005 01:30:43 +0000

De Roovers hernemen de productie waar ze tien jaar geleden mee begonnen zijn. Aanvankelijk komt het wat gedateerd over. De bijna clowneske grime, de groteske mimiek, een gezelschap zoals Ceremonia (winnaar theaterfestival 2004) heeft het genre tot immense hoogtes gebracht.
Maar als je het vergelijken achter je hebt gelaten zie je een frisse, knap geacteerde, boeiende voorstelling. Een voorstelling waar duidelijk over nagedacht is. Hier geen last van de moraliserende kantjes die in de tekst zitten. Je wordt wetens en nillens meegevoerd in de evolutie van de personages en naar de voorspelbare ontknoping.
Lucas Vandervost maakt zijn (onverwachte) opwachting en past zich perfect in. Hetzelfde kan gezegd worden van Benjamin Verdonck die zeer geloofwaardig een 14 jarig meisje neerzet. De 3 basisleden van De Roovers, Cleiren, De Bosschere en Nuyens staan sterk te acteren.
Met deze voorstelling moeten De Roovers tien jaar geleden behoorlijk indruk gemaakt hebben en dat doen ze vandaag nog steeds.

Professor Bernhardi, De Roovers (29/09/2004)

Wed, 29 Sep 2004 23:05:07 +0000

Eindelijk weer eens een duidelijke voorstelling, zonder dubbele bodems, zonder gelaagdheden, zonder esoterie, kortom zonder de mistgordijnen waarop het theaterpubliek de jongste jaren tegen heug en meug wordt getrakteerd. Knappe vormgeving ook, een koel en functioneel ziekenhuismilieu, waardoor het verhit geploeter van de personages des te grappiger overkomt. Want er mag gelachen worden, ondanks de ernst van het verhaal. Dat vindt u uit de doeken gedaan in de andere Moose-besprekinkjes.
Ik beperk me tot 4 geweien omdat ik vond dat er wat schortte aan de tekstvastheid in de voorstelling die ik zag, en aan het wegdeemsterend karakter van het slot. Maar dit mag de pret niet bederven: gaat dit zien! En Roovers: doet zo voort!