Moose - Aluin

Maandageditie, Aluin (22/09/2008)

eswé — Tue, 23 Sep 2008 20:27:55 +0000

Als twee partijen fusie hebben, hebben er twee geduld. En later nog maar één, hoop je dan.

De kranten Maandag en De Editie hebben elkaar gevonden, en om de samenwerking op gang te brengen voeren ze een toneelstukje op waarin twee toneelgroepen gedwongen samengaan: NUT en Aluin. Naast de redactionele en personele beslommeringen worden in het eerste nummer direct al enkele gasten ten tonele gevoerd. De interessantste is toch wel Jos Thie, baas van het nieuwe stadsgezelschap in Utrecht, wat uit nog niet veel meer dan een (onzeker) budget lijkt te bestaan.

Dan lijkt de Maandageditie al verder op weg. Hoewel. De recensie die ik nu schrijf, loopt de kans als hoofdredactioneel commentaar in de ingezonden-brievenrubriek van de advertentiebijlage terecht te komen. Al heb ik goede hoop op de stagiaire. Maar wie managet ondertussen het volk, publieksredacteur Jeroen of acteur Greg? Wie doet de interviews, de trage journalist Freek of de bijdehante acteur Snel? En zo zijn er meer dingen nog niet helder - maar we hebben nog zes edities te gaan. Het initiatief is waardevol genoeg om een abonnement op te nemen; als volger van de actualiteit in stad en sector, maar vooral als schets van de situatie in kranten- en medialand, de politiek, de kunst. Iets maken vanuit de maker of vooral voor het publiek?

Een rol spelen, dat is misschien wat wordt beoogd.

Spits geschreven maar nog wat zoekend in het losse werk. Semi-live theater, zogezegd, zonder de mogelijkheid om alles achteraf nog even recht te typen. Het blijft spannend op de Utrechtse maandagavonden.

De Heilige Antonio, Aluin (07/10/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:22:24 +0000

Grunberg schreef een hilarisch boekenweekgeschenk in 1998: ‘De heilige Antonio’. Deze tekst is de basis voor vijf jonge acteurs uit Utrecht. Er is gekozen voor een almachtige verteller, die in herkenbare Grunbergteksten de scènes aan elkaar praat. In het eerste deel wil de vaart er maar niet inkomen, ik denk mede door deze vorm. (tomatenblik 1) Een ander nadeel is dat er van de opbouw van het tragikomische drama in het boek niets overblijft. (tomatenblik 2).
Na de pauze bewijzen de acteurs dat het niet aan hun ligt. (gewei 1) Het is nu minder statisch. De lijn komisch, die toch al niet lukte, wordt losgelaten en het persoonlijk drama uitvergroot (gewei 2) en goed neergezet door met name ‘de kroatische’ (gewei 3). Dit maakte de gang naar Theater ‘t Veem toch de moeite waard, ook al had ik het boek al gelezen.

De Heilige Antonio, Aluin (07/10/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:22:24 +0000

Ik heb deze voorstelling met heel veel plezier bezocht. ‘De Heilige Antonio’ weet een mooie balans te vinden tussen komedie en tragedie. De spelers zijn perfect op elkaar ingespeeld, wat zorgt voor een dynamische voorstelling. Ik heb het boek ook gelezen, en ook al wist ik hierdoor hoe het verhaal zou aflopen, ik zat na afloop toch met een behoorlijk brok in mijn keel. Een aanrader!

De Heilige Antonio, Aluin (01/11/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:22:24 +0000

1 gewei voor Arnon Grunberg. 1 gewei voor Erik Snel, die solliciteert naar de titel ‘meest ondergewaardeerde regisseur van Nederland’. 1 gewei voor de broertjes Andino. 1 gewei voor de bloemetjesgordijnen. Die wil ik ook, waar zijn die te koop. En het laatste gewei voor de geweldige acteerprestaties. Tenslotte toch ook nog een blik tomaten, en wel voor scholier van wie de mobiele telefoon in de slotscène begon te rinkelen. Kan ik misschien een keer een voorstelling van Aluin zien zonder scholieren in de zaal? Heel graag!

Het Verhaal van Orestes, Aluin (25/04/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:27 +0000

140 scholieren in een veel te grote zaal die 2,5 uur ademloos zitten te kijken.Het was een wonder! Maar wel zeer terecht, want het stuk boeide van begin tot eind, humor en ernst wisselden elkaar in snel tempo af. Beste Oresteia die ik tot nu toe heb gezien!

Hotel Midlife, Aluin (28/05/2008)

Thu, 29 May 2008 23:21:46 +0000

Ik kwam, zag en was weer overrompeld. Eerlijkheid gebied dat het onderwerp me a priori niet aansprak: Eenieder een comeback! Als 40+ vrouw (Aluin wrijft het zout in de wond) "struggle” ik behoorlijk voor “life” om mijn baan, ergens ver onder het glazen plafond, (boeiend) te houden. Struisvogelpolitiek dus: ik wil gewoon niets met midlife sores van doen hebben.
Dat ik toch ging? Vorig jaar wilde ik naast de Mary Stuart van het Nationale Toneel graag een alternatieve interpretatie ervan te zien. Flabbergasted was ik. Ik viel als een blok voor Aluin; onvoorwaardelijk …
Voor de haan drie maal kraaide, heb ik hen (bijna) verraden. In de Toneelschuur brochure heb ik Aluin om eerder genoemde redenen over het hoofd gezien. Tot ik nors hun website afsurfte: of ze nog wel eens in Haarlem komen? In allereil geboekt.
Ondanks mijn ontgoochelende gedrag, ik blijf erbij: Aluin is een must. Een heerlijk stelletje artiesten dat meer dan een avondje-uit biedt: het is luchting, maar jeukt oncomcorftabel en laat een spoor achter. (ja ik houd nu eenmaal van ongemakkelijke tiltes, want die vallen er – heerlijk gevoel voor timing). Grijp uw kans: “Hotel Midlife” heeft nog wat kamers vrij!

Hotel Midlife, Aluin (21/03/2008)

EvaAssink — Thu, 03 Apr 2008 12:13:46 +0000

(Ik ga ervan uit dat de lezer van deze recensie op de hoogte is van de inhoud van deze voorstelling, dus dat laat ik maar even buiten beschouwing)

Mijn verwachtingen waren hooggespannen. In de media had gestaan dat Hotel Midlife een vervolg was op de hitvoorstelling Putlucht, die ik in 2003 heb gezien en wat ik een hilarische voorstelling vond. Helaas, Aluin heeft mijn verwachtingen niet weten in te lossen met Hotel Midlife. Ten eerste vond ik de raakvlakken met Putlucht wel heel summier. Daarnaast kwam het geheel op me over of het nog niet af was. De voorstelling begint sterk met een flashback naar vroeger: een optreden van de popgroep in vol ornaat in jaren '80-sferen. Daarna de ontmoeting tussen de groepsleden, jaren later. Lekker catchy dialoogjes, hoog tempo, leuke grappen, precies zoals we van Aluin kennen. Daarna kakt de boel in als slagroom uit een spuitbus. De zogenaamde vertwijfeling die toeslaat tussen de groepsleden, met zwijgende scènes en wringende confrontaties, halen enorm de vaart uit het verhaal zonder de diepgang te brengen waar ze waarschijnlijk wel voor bedoeld zijn. Hierdoor dwaalden mijn gedachten af. En dan is het ineens afgelopen. Jammer, ik had er echt (veel) meer van verwacht.

Hotel Midlife, Aluin (28/03/2008)

Witte — Fri, 28 Mar 2008 23:05:49 +0000

Een reünie is doorgaans iets voor masochisten, vind ik. En in die mening ben ik vanavond weer eens gesterkt door Aluin.
In Hotel Midlife komen de leden van een voormalige popband na twintig jaar nog eens bij elkaar om nog één keer op een festival te schitteren.
Alles goed? Alles prima, joh! Maar inmiddels….
Het bijeenzijn wordt alsmaar treuriger en wij als publiek, wij blijven maar lachen. Hoe schrijnender en ongemakkelijker het wordt, hoe gretiger we lachen.
De spelers van Aluin houden ons een lachspiegel voor, een met heel vervelende barstjes.
Gelukkig kan Gabby Bakker erg mooi zingen, dat houdt ons nog wat op de been na afloop.

Saint Denis, Aluin (09/11/2007)

Witte — Sat, 10 Nov 2007 00:42:00 +0000

Hoewel geen uitgesproken liefhebber van solo-toneel toch in een opwelling kaartjes gekocht voor Saint Denis van Aluin. Misschien omdat Aluin me al vaker verrast heeft.
Dennis Coenen speelt het verhaal van de Vlaamse travestiet Antoine die zijn geluk zoekt in Parijs.
Een mooi breekbaar begin als Coenen als Antoine in korte zinnen met een prachtige Vlaamse tongval het zich losmaken van zijn moeder beschrijft. Of, veel later, een hilarische auditie bij het Lido laat zien. Op weg naar de top, denkt Antoine, maar eindigend in de spoelkeuken.
Daar tussenin: een mager verhaaltje, filmpjes, verkleedpartijen, de smerige lucht van een komkommer die op toneel geschild wordt. Allemaal verre van boeiend. Leuk voor tussen de schuifdeuren, maar meer zeker niet.

Maria Stuart, Aluin (12/09/2007)

Thu, 13 Sep 2007 16:55:56 +0000

3 uur theater is een voetbalwedstrijd in het knusse stadionnetje de Kikker in Utrecht.
Maria Stuart is namelijk een hele voetbalwedstrijd plus de theepauze plus twee keer een kwartier verlening.Een spannende wedstrijd tussen twee gedoodverfde rivalen in de finale van de Champions League. Het enige wat ze niet nemen zijn de stafschoppen en dus blijft de winnaar onbeslist…
Een wedstrijd met twee uitblinkers. Gabbybakker en Gabby bakker. Deze steraanvaller van Aluin zijn degene die het verschil maken. Deze transfervrij gekomen Braziliaanse sterspeler en spelmaker dient het team op een technisch en inzichtelijk niveau, waardoor de rest ook beter tot zijn recht komt.
Temidden van deze onbesliste strijd, waar de spanning om te snijden was, was het publiek stil. Het keek en luisterde aandachtig naar deze strijd om het geloof. Moet je er een defensieve of toch een offensieve tactiek op na houden?
Trainer Erik Snel heeft het afgelopen jaar gebouwd aan een goed spelend elftal. Hij heeft zijn team overtuigend laten spelen, aanvallend en attractief. “Iets dat Van Basten nog niet gelukt was”, zou Roelfsema, de maker van het eerste doelpunt, later op de persconferentie zeggen.
En waarom ook niet, het is en blijft allemaal heel relatief.
Twee ploegen strijden om het goud, maar realiseren zich dat het bij een gelijkspel is gebleven, ondanks het late doelpunt van Brandligt en het een-tweetje tussen Kennedy en Dennis Coenen, in het begin van de wedstrijd en de gemiste penalty van Davisson in de laatste minuut.
Het publiek heeft een belangrijke wedstrijd gezien en zal met smart wachten op de volgende ontmoetingen die
Aluin te wachten staat.
Kortom, een heerlijke champions league finale met veel doelpunten en geen winnaar.

opstelling: Coenen, Gabbybakker, Brandligt, Roelfsema, Mortimer, Robert Leicester, Burleigh, Shrewsbury, Davisson, Stuart, Elizabeth.
trainer: Erik Snel.
wissels: Kent, Kennedy, Aubespine